ගිනි කිරිල්ලිය

Translation of the Russian folk tale - ‘The Firebird’

බොහොම දුර අතීතෙක, ඈත රාජධානියක ගිනි කිරිල්ලියක් වාසය කළා. මේ කිරිල්ලියගේ වයස කිසි කෙනෙක් දැනගෙන හිටියේ නැහැ, හැබැයි මේ රාජධානියේ වැසියන්ගේ මිත්තණියන්ගේ මිත්තණියනුත් ඈ ගැන කතන්දර අහලා තිබුණා. ගිනි කිරිල්ලියව ඇස් දෙකෙන් දකින ඕනෑම කෙනෙකුට ලොකු වාසනාවක් අත් වෙන බව හැමදෙනාම දැනගෙන හිටියා. කිරිල්ලියගේ පෙඳයෙන් පිහාටුවක් ගලවාගන්න පුළුවන් වෙන කෙනාට ඊටත් වඩා වාසනාවක් ලැබෙන බව තමයි විශ්වාසය තිබුණේ. ඒත් මේ ගිනි කිරිල්ලිය නිතරම හැංගිලා හිටිය නිසා කිසි කෙනෙකුට මේ වාසනාව ලැබුනේම නැති තරම්. ඒත් කවුරුවත් උත්සාහය නම් අත ඇරියේ නැහැ.

ඉවාන් කුමාරයත් මේ වගේ උත්සාහවන්තයෙක්. එයා තරුණයි, කඩවසම්- ඒත් එයාට කවදාවත් හැබෑම ආදරය හමුවෙලා තිබුණේ නැහැ.

"මට ගිනි කිරිල්ලියගේ පිහාටුවක් ලබාගන්න තිබුණා නම් මගේ ජීවිතයම වෙනස් වේවි," එහෙමයි එයා හිතුවේ.

රාජධානිය හරහා යන සංචාරකයන්ගෙන් ගිනි කිරිල්ලිය හොයාගන්න පුළුවන් තැනක් ගැන ඉවාන් කුමාරයා නිතරම ඇහුවා. ඒත් කිසි කෙනෙක් ඒ ගැන හරි තොරතුරක් දැනගෙන හිටියේ නැහැ. අන්තිමේදී දර විකුණන වයසක කාන්තාවක් රජ වාසලට ආවා.

ඉවාන් කුමාරයා සුපුරුදු විදිහට තමන්ගේ ප්‍රශ්නය මේ කාන්තාවගෙන් ඇහුවා. පලවෙනි වතාවට එයාට ඊට පිළිතුරක් ලැබුණා.

"අමරණීය කෝෂි කියන මායාකාරයාගේ උයනේ හැදෙන රත්තරන් ඇපල් කන්න ඔය ගිනි කිරිල්ලිය කැමතියි" වයසක කාන්තාව මෙහෙම කියද්දී කුමාරයාගේ ඇස් දෙක දිලිසුණා.

"එහෙනම් මම එතැනට යනවා!" ඔහු ප්‍රීතියෙන් කෑ ගැහුවා. "කොහෙද ආච්චියෙ මේ උයන තියෙන්නේ?"

වයසක කාන්තාව ඔලුව වැනුවා.

"කුමාරයාණෙනි, එහේ නම් යන්න එපා," ඈ කීවා. “කෝෂි හරිම නපුරෙක්, අනික එයාව මරන්නත් බැහැ. එයාගේ මන්තර හරි බලගතුයි.එයාගේ උයනට ඇතුල්වෙන අය ව එයා සදාකාලයටම ගල් ප්‍රතිමා බවට හරවනවා."

ඉවාන් කුමාරයා තමන්ගේ කඩුවට අත තිබ්බා.

"මම බය නැහැ! මම ඉවාන් සාර්විච්, මම මායාකාරයාගේ උයනේ ගිනි කිරිල්ලිය හොයාගන්නවා. ආච්චියෙ මට කියන්න එතනට යන පාර, මම ඔබට සදා ණයගැතියි."

වයසක කාන්තාව සුසුමක් හෙලුවා.

"උතුරු කඳු පන්තියෙන් නැගෙනහිර පැත්තට හැතැප්ම පහක් යන්න, ඉන්පස්සේ බටහිර ගංගාවෙන් දකුණු පැත්තට හැතැප්ම තුනක් යද්දි අඳුරු වනාන්තරය මැද්දේ උයන හමුවේවි."

"බොහොම ස්තූතියි ආච්චියේ, මට කවදාවත් ඔබව අමතක වෙන්නේ නැහැ," ඉවාන් කුමාරයා ආචාර කරමින් කීවා.

වයසක කාන්තාව ආයෙමත් සුසුමක් හෙලුවා.

"කුමාරයාව ගල් ප්‍රතිමාවක් බවට හැරවුනොත් නම් මාව අමතක වේවි" ඈ කීවා.

ඉවාන් කුමාරයා පහුවෙනිදාම පිටත් වුණා. කාන්තාවගේ උපදෙස් පිළිපදිමින් ඔහු බටහිරටත් දකුණටත් ගමන් කරලා තුන් දවසකින් උස් තාප්පයකින් වට වුණු මාලිගාවකට ළඟා වුණා.

තමන්ගේ අශ්වයා ව ගහක අත්තක ගැටගැහුව කුමාරයා උස ගහකට නැගලා මාලිගාවේ තාප්පයෙන් ඇතුළ බලන්න උත්සාහ කළා. මෙහෙම බලද්දී පෙනුණු දෙයින් ඔහුගේ හදවත මොහොතකට නතර වුණා.

මාලිගාවේ උයනේ ප්‍රතිමා අතරින්, අලංකාර මලින් බර මල් පඳුරු අතරින් ඉතාම සුන්දර කුමාරිකාවන් දහතුන් දෙනෙක් ඇවිදිමින් හිටියා. මේ හැම කෙනෙකුටම තමන්ටම ආවේනික ලස්සනක් තිබුණා. මෙයින් කුමාරිකාවන් දොළොස් දෙනෙක් එකට ඇවිදිමින් හිටියත් දහතුන් වැන්නිය හිටියේ තනියම. ඈ තාප්පයට කිට්ටු වෙද්දීම ඉහළ බලලා ඉවාන් ව දැක්කා.

ඒ ඇස් දෙක මුණගැහුණු ගමන් ඉවාන් ඈ ට හාද්දක් පා කරලා යැව්වා. ඒ මොහොතේ ඔහු ඒ කුමාරිකාව එක්ක ආදරයෙන් බැඳුණා. කුමාරයා ඈ වෙත අත දිගු කළත් ඈ තමන්ගේ ඇඟිල්ලක් දෙතොලට තෙරපලා ඔහුට අනතුරු ඇඟේව්වා. ඒ එක්කම භයානක මායාකරු කෝෂි වේගයෙන් මාලිගාවෙන් පිටතට ආවේ ගොරවමින්, වටපිට ඉවකරමින්.

"මට අමුත්තෙක් ගේ ගඳක් දැනෙනවා!" මායාකාරය බැරැන්ඩි හඬකින් කීවා. "ඇතුලට යන්න ලස්සන කෙල්ලනේ, ඇතුලට යන්න!" එහෙම කියමින් ඔහු කුමාරිකාවන්ව මාලිගාව ඇතුලට පිටත් කරේ සැකයෙන් වටපිට බලමින්.

මායාකරුට නොපෙනෙන්න ගහේ කඳට මුවාවුණු ඉවාන් ටික වෙලාවකින් ආයෙමත් වටපිට බැලුවා. ඒ වෙද්දී උයන පාලුවට ගිහින් තිබුණා. පෙනෙන්නට තිබුණේ ප්‍රතිමා කීපයකුත් උයන කෙලවරේ රත්තරන් ඇපල් ගෙඩි පිරුණු ගහකුත් විතරයි.

"රත්තරන් ඇපල්!" ඉවාන් ගේ ඇස් දෙක දිලිසුණා. "මට ගිනි කිරිල්ලිය අල්ලාගන්න පුළුවන් උනොත් මම එයාගෙන් පිහාටුවක් ඉල්ලා ගන්නවා. එතකොට මම ආදරය ලබන්න වාසනාවන්ත වේවි, සමහරවිට අර දහතුන්වෙනි කුමාරිකාවගේ අත ගන්න ලැබේවි."

රත්තරන් ඇපල් ඇති ගහට ළං වෙන ක්‍රමයක් හොයාගන්න හිතාගෙන ඉවාන් තමන් හිටිය ගහේ මුදුනටම නැග්ගා. ඒත් උයන වටා තිබුණු තාප්පයේ කොයි තැනක වත් ගේට්ටුවක්නම් දකින්න ලැබුණේ නැහැ. ඒත් තව ටිකක් විපරමින් බලද්දී උයන අතට නැමුණු ඕක් අත්තක් ඉවාන් ට පෙනුණා. එතැනින් නම් ඇතුළට පනින්න පුළුවන් වේවි!

පමා නොවී ඕක් අත්තේ උදව්වෙන් උයනට පැනගත්ත කුමාරයා වටපිට බලද්දී ප්‍රතිමාවන් පේළියක්ම දැක්කා. කිට්ටුවෙලා බලද්දී ඒ ප්‍රතිමාවන් හැටියට පෙනුණේ උයනට අනවසරයෙන් ආව තමන් වගේ වෙනත් තරුණයන් බව කුමාරයාට තේරුණාම ඔහු බයෙන් කිළිපොලා ගියා. ඒ ප්‍රතිමා වල මූණු වල තිබුණේ භ්‍රාන්ත වුණු පෙනුමක්. කුමාරයා ඉක්මන් ගමනින් රත්තරන් ඇපල් ගහ පැත්තට ගියා.

"මේ හැම කෙනෙක්ම ආදරය හොයාගෙන ආව අය ද? මේ නපුරු මායාකාරයා එයාලාව ප්‍රතිමා කරලද? අර කුමාරියන්ව හිරකරගෙන තියාගෙන ඉන්නේ ඇයි?" මෙහෙම යද්දී කුමාරයා කල්පනා කළා.

ඉවාන් කුමාරයා රත්තරන් ඇපල් ගහට කිට්ටුවෙද්දී ගහේ මුදුනෙන් තටු ගහන හඬක් යන්තමින් ඇහුණා- ඒ එක්කම බොහොම අලංකාර කිරිල්ලියක් ගහේ අනෙත් පැත්තේ අත්තක වැහුවා. ඒ කිරිල්ලියගේ පිහාටු දිලිසුණේ ගින්දර පාටින්. ඇගේ පෙඳය රතු පාටත් කහ පාටත් රත්තරන් පාටත් එකතුවුණු පාටකින් බැබලුණා. කිරිල්ලිය තමන්ගේ ඔලුව ඇල කරගෙන රත්තරන් ඇපල් තෝරන හැටි ඉවාන් බලාගෙන හිටියේ හුස්මත් අල්ලාගෙන.

"ගිනි කිරිල්ලිය!" ඉවාන් තමන්ටම මුමුණා ගත්තා. ඉන්පස්සේ ඔහු කිරිල්ලියට කිට්ටු වෙන්න පියවරක්, දෙකක්, තුනක් තියලා උඩ පැනලා ඇගේ පෙඳය අල්ලා ගත්තා.

"මාව අත අරින්න, මාව අත අරින්න!" කෑ ගසමින්, දඟලමින් කිරිල්ලිය ඉවාන් කුමාරයාගේ මූණට තමන්ගේ අත්තටු ගැහුවා. ඒත් කුමාරයා තදින්ම අල්ලාගෙන හිටියා. අන්තිමේදී දඟලලා හෙම්බත් වුණු ගිනි කිරිල්ලිය නිසොල්මන් වුණා

"ඔබ කවුද? ඔබට මොනවාද වුවමනා?" ඈ ඇහුවා.

"මම ඉවාන් කුමාරයා," ඔහු කීවා. "මට වාසනාවත් ආදරයත් ලබාගන්න ඔබේ පෙඳයෙන් පිහාටුවක් වුවමනායි."

ගිනි කිරිල්ලිය ඔලුව හරවලා කුමාරයා දිහා බැලුවා.

"ආදරය?" ඈ ඇහුවා. "ඔබ ආදර හොයනවාද?"

කුමාරයා සුසුමක් හෙලුවා.

"ඔව්" ඔහු කීවා.

"ඔබට වුවමනා දේ මම දුන්නොත් ඔබ මට යන්න දෙනවාද?"

"මම පොරොන්දු වෙනවා" එහෙම කීව ඉවාන් කුමාරයා කිරිල්ලියගෙන් ඉවත් වෙලා දෑත පසුපසට කරගත්තා.

තරමක නිහැඬියාවකින් පස්සේ කිරිල්ලිය කුමාරයාට ආචාර කළා.

"ඔබෙන් බේරෙන්න මම ඉගිලිලා නොයයි කියලා විශ්වාස කිරීම ගැන ස්තූතියි. මෙන්න ඔබට පිහාටුවක්. කවදාහරි මාව වුවමනා වුණොත් කතාකරන්න."

එහෙම කීව කිරිල්ලිය තමන්ගේ දිලිසෙන පියාපත් විහිදලා ගහේ මුදුනට පියඹලා ගියා. ඉන්පස්සේ පහත උන්නු කුමාරයාට මෙහෙම කීවා.

"ආදරය හොයන ඔබේ ගමන සාර්ථක වෙන්න කියලා මම ප්‍රාර්ථනා කරනවා"

එහෙම කියලා ඈ අතුරුදන් වුණා.

ඉවාන් කුමාරයාට ලොකු සතුටක් දැනුණා. එයා පිහාටුව තමන්ගේ තොප්පියේ රඳවාගෙන රත්තරන් ඇපල් ගහේ කඳට හේත්තු වුණා. ඉර බැහැලා සිකුරු තරුව දිලිසෙන්න ගනිද්දී එයා මාලිගාව දිහා බලාගෙන දහතුන්වෙනි කුමාරිකාව ගැන කල්පනා කරමින් උන්නේ. ඒ මොහොතේම මාලිගාවේ දොර ඇරිලා කුමාරිකාවෝ දහතුන්දෙනා පිටතට ආවා. කළින් වතාවේ වගේම මේ සැරේත් කුමාරිකාවෝ දොළොස් දෙනෙක් රහස් කියමින්, හිනාවෙමින් හිටියාට දහතුන්වෙනි කුමාරිකාව හිටියේ තනියම. ඈ කෙලින්ම තාප්පය ළඟට ගිහින් ඉන් එපිට කුමාරයා ඉන්නවාද කියලා බලමින් හිටියා.

"කුමරිය, මම මෙහේ!" ඉවාන් රහසින් කීවා. ඒක ඇහිලා කුමාරිකාව ඉක්මණින් එතනට දුවලා ආවා. "ඔබ කවුද?" ඈ ඇහුවා. "මෙහේ ආවේ ඇයි? මේ මාලිගාව නපුරු මායාකාරයෙකුට අයිති බව දන්නේ නැද්ද? එයාට ඔයාව අහු වුණොත් ගල් ප්‍රතිමාවක් කරයි."

ඒත් ඉවාන් කුමාරයාගේ සිතිවිලිවල උන්නේ ඈ විතරයි.

"මම ආදරය හොයාගෙනයි ආවේ කුමරිය, ඉතින් මට ඔබව මුණගැහුණා." ඔහු ඈ වෙත අතක් දිගු කරමින් කීවා.

කුමාරිකාව මාලිගාව පැත්තට හැරිලා බලලා බයෙන් වෙව්ලුවා.

"අනිත් මිතුරියනුත් මාත් මෙතැන හිරකාරියෝ. කෝෂි කියන මායාකාරයා ජීවත්වෙලා ඉන්නකම් අපට ගැලවීමක් නැහැ, ඒ වගේම තමයි එයා කවදාවත් මැරෙන්නෙත් නැහැ. දැනටමත් එයා නිසා තරුණ ජීවිත සෑහෙන්න නැතිවෙලා තියෙනවා. අනේ කුමාරයෝ, තාම ඔබට ඉඩ තියෙන නිසා මෙතැනින් පැන ගන්න."

ඒත් කුමාරයා ඊට එකඟ වුණේ නැහැ.. “ඔබ මෙතැන ඉන්න තාක් මමත් ඉන්නවා” ඔහු කීවා. කුමාරිකාව කොයිතරම් බැගෑපත් වුණත් ඔහු ඒ අදහස වෙනස් කර ගත්තේ නැහැ.

ඒ රාත්‍රිය ගෙවෙද්දී ඉවාන් කුමාරයා කුමාරිකාවට තව තවත් ආදරයෙන් බැඳුනා. ඇගේ නම කැටරිනා බවත්, දවල් කාලයට නම් ඒ කුමාරිකාවන්ට මාලිගාවෙන් පිටතට එන්න ඉඩක් නොලැබෙනම තරම් බවත් ඈ කීවා. රෑට මායාකාරයා නින්දට වැටුණත් මාලිගාවත්, උයනත් මුරකර රාක්ෂයෝ කණ්ඩායමක් එයාගේ ඇඳ වටේ ඉන්න බව ඈ කීවා. කවුරුන් හෝ උයනට ඇතුල් වුණත්, කුමාරිකාවක් ඉන් පිට වෙන්න උත්සාහ කළත්, මායාකාරයා ඉක්මණින් ම ඇහැරෙන බවට ඈ අනතුරු ඇඟෙව්වා.

“ඉතින් ඔබට මාව බේරාගන්න ක්‍රමයක් නැහැ” කැටරිනා දුකෙන් කීවා.

ඉවාන් ඇගේ අත අල්ලා ගත්තා. “මම ඒක බලාගන්නම්කෝ” ඔහු කීවා. “හෙට මම ඔබව බඳින්න මායාකාරයාගෙන් අවසර ඉල්ලනවා. එයා ඊට විරුද්ධ වුණොත් ඔහුට මේ කඩුවෙන් කොටනවා!”

“අනේ ඉවාන්, ඒත් එයාට හදවතක් නැහැ, ඒ නිසා එයාව මරන්න බැහැ!” කුමරිය කීවේ සුසුමක් හෙලමින්.

ඒ වෙලාවේ කුකුලන් හඬලන හඬක් ඈතින් ඇහුණා. ඒක අහලා කුමාරිකාව සුදුමැලි වුණා.

“ඉර නඟින වෙලාවට කෝෂි අවදි වෙනවා, මම ඉක්මනින්ම මාලිගාව ඇතුළට යන්න ඕන. මගේ පස්සෙන් එන්න එපා ආදර ඉවාන්, එහෙම ආවොත් ඔබට මරණය උරුම වෙන බවට නියතයි.”

එහෙම කියලා ඉවාන් ට හාදුවක් දුන්නු කුමරිය, “මම කියන නිසා ආපහු යන්න!” කියා මාලිගාවට දුවලා ගියා.

කැටරිනා ගේ අනතුරු ඇඟවීම ගණන් නොගත් ඉවාන් තමන්ගේ කඩුව අතට අරගෙන මාලිගාවේ දොරටුවට ගිහින් ඊට තඩි බාන්නට පටන් ගත්තා.

ටික වෙලාවකින් ඇස් දෙකේ ගිනියම් පෙනුමක් තිබුණු රාක්ෂයෙක් දොරටුවෙන් එබිලා බැලුවා.

“මොනවාද තමුසෙට ඕන?” රාක්ෂයා ඇහුවා.

“මම ඉවාන් කුමාරයා. මට කෝෂි නම් මායාකාරයාව මුණගැහෙන්න ඕන. මේ ලෝකේ තියෙන වැදගත්ම රාජකාරිය ගැන කතාකරගන්න තියෙනවා.”

“ආ තමුසෙටත් ගල් ප්‍රතිමාවක් වෙන්න වුවමනා වෙලා වගේ,” රාක්ෂයා සමච්චලයට හිනා වුණා. “ඉන්නවකෝ මම බලන්නම් කෝෂි ඇහරිලාද කියලා.”

ඉවාන් බලාගෙන හිටියේ නොඉවසිල්ලෙන්. ටික වෙලාවකින් මාලිගාවේ දොරවල් ඇරුණා. ඉන් පිටතට ආවේ දත් විලිස්සන, ගොරවන රාක්ෂයෝ කණ්ඩායමක්. එයාලගේ කහ පාට දළත් උල් නියත් හොඳින් පෙනුණා. උන්ට පිටිපස්සෙන් කෝෂි එනවා පෙනුණා. කේන්තිය නිසා එයාගේ දෑස් දිලිසුණා, මූන අඳුරු වෙලා තිබුණා.

“මගේ දොරට තඩිබාන්න තරම් එඩිතර වුණු උඹ කවුද?” මායාකාරයා කේන්තියෙන් කෑ ගැහුවා.

කුමාරයා ඔහුට ආචාර කළා.

“මම ඉවාන් කුමාරයා. මම ආවේ කැටරිනා කුමාරියව විවාහ කරගන්න අවසර ඉල්ලන්නයි.”

මේක අහලා කෝෂි කේන්තියෙන් වෙව්ලන්න ගත්තා. “මේ ලැජ්ජා නැති කමට නම් සම්පූර්ණ දඬුවමම දෙන්න ඕන. මෝඩ කුමාරයා අන්තිම වතාවට ඉරත්, අහසත් දිහා බලාගනින්. තව සුළු මොහොතකින් උඹ ගල් වෙනවා!”

මෙහෙම කියලා මායාකරු දෑත ඉහළට එසෙව්වා. ඉවාන්ට විපර්යාසයක් වෙන තුරු කෝෂි ගේ දෙපා වටා උන්නු රාක්ෂයෝ කෙළ හලමින්, ගොරවමින් බලාගෙන හිටියා.

“තත්පරයක් ඉන්න!” කී ඉවාන් තමන්ගේ තොප්පියෙන් ගිනි කිරිල්ලියගේ පිහාටුව පිටතට ගත්තා. ඉන්පස්සේ ඔහු ඒක ඒ මේ අත වනමින් “ගිනි කිරිල්ලිය, මෙතැනට එන්න, මට ඔබේ උදවු අවශ්‍යයයි” කියලා හඬගාලා කීවා.

එක පාරටම රන් පැහැති තටු දිලිසුමක් පෙනුණා. ගිනි කිරිල්ලිය මොහොතින් ඉගිලිලා එතැනට ආවා. මායාකරුගේ හිස වටේට කැරකෙන්නට ගත්ත ඈ ගීයක් ගයන්නට වුණා. ඒ ගීය ඇහෙද්දී ඉවාන් ගේ දෙපා ‘නටන්න!’ යි බලකරමින් කිති කැවෙන්නට වුණා.

රාක්ෂයෝ කණ්ඩායමට නම් මේ ආරාධනාව පිළිනොගෙන ඉන්නට බැරිවුණා. උන් ඒ අතට මේ අතට වීසි වෙමින් රවුමට නටන්නට ගත්තා. කෝෂි ටත් තමන්ව පාලනය කරගන්නට බැරි බව පෙනුණේ ඔහුත් ඒ මේ අතට වැනෙමින් නටන්නට වුණු නිසා යි. මේ මායාකාරී සංගීතය නිසා අන්තිමේදී මායාකාරයාත් ඔහුගේ රක්ෂයෝ හැමකෙනෙක්මත් නටමින් හිටියා. ඉතාමත් වේගයෙන් නටන්නට ගත් මේ පිරිස දිහා ඉවාන් බලාගෙන හිටියේ හරිම පුදුමයෙන්. බොහොම වෙලාවක් වේගයෙන් නැටුවාට පස්සේ එයාලා හෙම්බත්ව බිම ඇදගෙන වැටිලා ගැඹුරු නින්දකට පත් වුණා.

ගිනි කිරිල්ලිය ඉවාන් ළඟින් නැවතුණා. ඔහු ඇයට ස්තූති කරන්නට සැරසෙද්දී ඈ ඔහුට බාධා කළා.

“ඉක්මණින් රන් ඇපල් ගහ ළඟට යන්න. එහි මුල් අතර ඔබට බිත්තරයක් දකින්න ලැබේවි. අමරණීය කෝෂි ගේ හෘද වස්තුව තියෙන්නේ ඒ බිත්තරය ඇතුළේ. ඒ බිත්තරය බින්දොත් කෝෂි මරණයට පත්වෙනවා. ඉක්මන් කරන්න, අන්න ඔහු නැගිටින්න හදන්නේ!”

ඉවාන් ඇපල් ගස වෙත දිව්වේ ඔහුගේ හදවත වේගයෙන් ගැහෙද්දි. ගහේ මුල් අතර දෑතින්ම හාරමින් ඔහු ගිනි කිරිල්ලිය කී බිත්තරය හෙව්වා. අන්තිමේදී මුල් අතර බොහොම ගැඹුරකින් ඔහුට එය හම්බවුණා.

වෙව්ලන දෑතින් බිත්තරය පිටතට ගත් ඉවාන් කුමාරයා, හැකි වෙර යොදා එය බිමට හෙලුවා. බිත්තරය කැබලි දහස් ගණනකට බිඳී යද්දී මාලිගාව දෙසින් වේදනාවෙන් කෑ ගහන හඬක් ඇසෙන්නට වුණා. කෝෂි මියගිහින් තිබුණු අතර ඔහුගේ නපුරු රාක්ෂයෝ දියවී යමින් සිටියා.

“ඉවාන්- මගේ ඉවාන්!” උයනට දුවගෙන ආව කැටරිනා කුමාරිය ඉවාන් කුමාරයා ව වැළඳ ගත්තා. ඈ එක්කම අනෙත් කුමාරිකාවන් දොළොස් දෙනාත් තමන්ගේ හිරගෙදරින් නිදහස් වීමේ සතුටින් ඉපිලෙමින් දිවගෙන ආවා.

තවත් මොහොතකින් උයනේ තිබුණු ප්‍රතිමාවන් වෙව්ලන්නට වුණා. ප්‍රතිමා දොළහක් තිබුණු තැන තරුණයන් දොළහක් පෙනුණා.

ඉවාන් කුමාරයාත්, කැටරිනා කුමාරියත් සදාකාලයම සතුටින් ජීවත් වෙන්න උයනෙන් පිට වී යද්දී ගිනි කිරිල්ලිය ඔවුන්ට ආශිර්වාද කරමින් අහසේ වටයක් ඉගිලුණා. හැම දේම යහපත් විදිහට විසඳුනු නිසා ඈ හිටියේ සතුටින්.

ඇයට තවත් එක රාජකාරියක් ඉතිරිවෙලා තිබුණා. රන් පැහැති අත්තටු සලමින් ගිනි කිරිල්ලිය රන් ඇපල් ගහට පියඹුවා. දැන් ඈ ට හිතේ හැටියට ඇපල් කන්න පුළුවන්!

පරිවර්තනය- හෙල්මලී ගුණතිලක 

The story of the Firebird has been adapted to a ballet and orchestral concert work by the Russian composer Igor Stravinsky.

Picture- Digital Collage