මළගම

Funeral |Rupi Kaur

when I go from this place
dress the porch with garlands
as you would for a wedding my dear

pull the people from their homes
and dance in the streets

when death arrives
like a bride at the aisle
send me off in my brightest clothing
serve ice cream with rose petals to our guests

there's no reason to cry my dear
I have waited my whole life
for such a beauty to take my breath away

when I go
let it be a celebration
for I have been here
I have lived
I have won at this game called life


දිනමිණ වසත් සුළඟ 19.06.2018 

සතියක්ම තනියම

Alone for a Week |By Jane Kenyon

I washed a load of clothes
and hung them out to dry.
Then I went up to town
and busied myself all day.
The sleeve of your best shirt
rose ceremonious
when I drove in; our night-
clothes twined and untwined in
a little gust of wind.

For me it was getting late;
for you, where you were, not.
The harvest moon was full
but sparse clouds made its light
not quite reliable.
The bed on your side seemed
as wide and flat as Kansas;
your pillow plump, cool,
and allegorical. . . .


දිනමිණ වසත් සුළඟ- 12.06.18

සෙල්ලම් කාල

බොහෝ දුර අතීතයක අහල පහල ගෙවල් දහයක පහළවක ළමුන් එකතු වී කළ හැංගිමුත්තමක ප්‍රබේදයක් වූ 'අයිස්පයිස්' නම් සුවිශේෂී සෙල්ලමක් මගේ නිධන්ගත මතකයන් අතරේ තිබේ. (මෙහි නම 'I Spy' යන දෙවදන ඇසුරෙන් බිහිවූවා විය හැකි බව සිතෙන්නේ දැන් ය) මේ සෙල්ලම අති සරල විය. මෙහි සොයන්නා බාරයේ, බිම නිශ්චිත තැනක (බොහෝවිට විලුඹෙන් රවුමට අඳින ලද 'හඳක' ) තබන ලද පොල් ලෙල්ලක් විය. සොයන්නා සීයට ගණන් කරන අතරතුර හැංගෙන්නන්ට අහල පහළ ඕනෑම ගෙවත්තක හැංගෙන්නට අවසර තිබිණි.  මේ නිවෙස් වටා තාප්ප, වැට කඩොලු අවමයෙන් තිබුණු යුගයකි. හැංගී සිට, සොයන්නාට රහසින් කෙසේ හෝ දිව විත් පොල් ලෙල්ලට පා පහරක් එල්ල කරන්නා දිනුම් ය. සොයන්නා පොල් ලෙල්ලද පරෙස්සම් කරන අතරේම සොයන කාර්යයේ නිරත විය යුතුය. එහෙත් මෙතරම් විස්තරාත්මකව මට මේ සෙල්ලම මතක තිබෙන්නේ එහි නියැලෙන්නට අවස්ථාව ලද නිසා නොවන බව කණගාටුවෙන් වුව කිව යුතුමය . එකල අප නිවසේ අහල පහල කොලු කෙලි රංචුව මේ සෙල්ලමට එක්රැස් වෙද්දී සිවුහැවිරිදි වියේ පමණ වූ මා නිවසේ දමා ඊට එක් වෙන්නට යන්නට මගේ අක්කලා දෙදෙනාට අවසර නොතිබිණි. 'යන තැනක චූටි නංගීවත් අරගෙන යන්න!' යැයි අම්මාගෙන් ඔවුන්ට නිරතුරුව අවවාද ලැබෙන්නට ඇත්තේ මා තනි කර දමා ඔවුන් එසේ ගිය විට මගෙන් මදි නොකියන්නට ලැබෙන කන් කරච්චලය නිසා විය යුතුය. සෙල්ලම් පොළට මා රැගෙන ගිය විට මා අනතුරකට පත් නොවන සේ බලා ගත යුතු වීමත්, එවිට සිතු සේ සෙල්ලමේ නිරත වන්නට නොහැකි වීමත් අක්කලාට මහත් කරදරයක් වන්නට ඇත. මීට ඔවුන් සොයාගත් පිළියම නම් අගය කළ යුතුය. මා කැටුව යන ඔවුහු, තනිව බසින්නට නොහැකි තරමේ උසින් යුත් ගේට්ටු කණුවක් මත මා හිඳුවා, සෙල්ලම වෙත පලා යන්නට පුරුදු ව සිටියෝය. මේ ගේට්ටු කණුව තිබුණේ 'අයිස්පයිස්' සෙල්ලමේ වැදගත්ම- 'හැපනිං'ම තැන වන සොයන්නා සහ පොල් ලෙල්ල අසල වීම නිසා මා සෙල්ලමට සම්බන්ධ නොවන බව මට අමතක වන්නට ඇත. උසක වාඩිගෙන සිටීමේ වාසිය ප්‍රයෝජනයට ගෙන පොල් ලෙල්ලට පයින් ගසන්නට එන්නන් පිළිබඳව 'ඔන්න එනවා.. ඔන්න එනවා!' යැයි සොයන්නාට ඔත්තු සැපයීමට පොඩි කමට මා පසුබට වූයේ නැත. සෙල්ලම අවසානයේදී, ඔත්තු සැපයීමෙන් ඔද වැඩී සිටි මා ගේට්ටු කණුවෙන් බාගෙන අක්කලා ගෙදර ගෙන ගියේ ද  ඉතා අමාරුවෙනි. මේ උද්දාමය නිසා මා සෙල්ලමට නොගත්තා යැයි කේලමක් නම් කිසිසේත් නොකියවෙන බවට ඔවුහු විශ්වාස කළහ.

පවුලේ බාලයා වූ මට කුඩා කල සෙල්ලම් බඩු කිහිපයක්ම තිබුණු නමුත් මෙයින් වැඩි හරියක් අක්කලාගෙන් උරුම වූ ඒවා විය. මේවා අතර තනි ප්ලාස්ටික් අච්චුවේ වක්කරන ලද අතපය ඇඟට ඇලුණු බෝනික්කෙක්, 'මල්ටි මූන්ස්' නම් වූ රවුම් බිල්ඩින් බ්ලොක්ස් එකතුවක් සහ ලී ඩොමිනෝ පෙට්ටියක් විය. තනිකරම 'මගේ' නොවූ නිසාදෝ ඒවා ගැන මට තිබුණේ ප්‍රවේසම් කළ යුතුය යන බිය මුසු දුරස් බවකි.  එහෙත් මා කුඩා කාලයේදී අප පිටරටක තාවකාලිකව පදිංචියට ගිය නිසාත් එතෙක් ලංකාවේදී මා සතු ව තිබුණු පරණ සෙල්ලම් බඩු එහි යද්දී ගෙන නොගිය නිසාත් එහිදී අලුත්ම සෙල්ලම් බඩු වලට උරුමකම් කියන්නට මට හැකි විය. එහිදී මුල් කාලයේදී ලැබුණු බෝනික්කන්ට 'බියුටි, රෝසි' වැනි සම්ප්‍රදායික බෝනිකි නම් දුන් මා කල් යද්දී 'අර්සුලා, ෆෙලිසිටි' වැනි අරුමෝසම් නම් කෙරෙහි නැඹුරු වූයේ ඒ වෙද්දී වැළඳී තිබුණු පොත් කියවීමේ ඇබ්බැහිය නිසා විය යුතුය. වසර කිහිපයක් ගත වෙද්දී විවිධ වර්ණයන්ගේ සහ ප්‍රමාණයන්ගෙන් යුතු බෝනිකි පවුලක්ම මා සතු විය. එකල මගේ කාලය ගත වූයේ මේස යට, ඇඳන් යට සෙල්ලම් ගෙවල් දමමිනි. ඇඳි සහිත පුටුවක ඇඳි හරහට ලෑල්ලක් දමා තට්ටු දෙකේ සෙල්ලම් ගෙවල් ද නිර්මාණය විය. සෙල්ලම් ගෙදර තාත්තා වන්නට පිරිමි බෝනික්කෙක් නැති කමින් එක බෝනික්කියකට සිය හිස කෙස් දන් දෙන්නට සිදුවූ අතර ඈ ඊට විරෝධය පෑ බවක් නම් මට මතක නැත!

බෝනිකි දරුවන් රැසක් සිටි මගේ සෙල්ලම් ගෙදර විවිධ අර්බුද තිබිණි. කලකට මේ හැම දෙනාම වසංගත වලට ගොදුරු වී බෙහෙත් ගන්නට ගෙන යා යුතු විය. එවිට දොස්තර වී බෙහෙත් දෙන්නේද මා මය. වද මල් තලා සකසා ගත් රෝස පැහැති වතුරෙන් ඒ සියලු රෝග නිවාරණය වූයේ ඒ දොස්තර ඉන්ජෙක්ෂන් කටුවලට බය නිසාම නොවේ. තවත් දිනවලදී මේ බෝනිකි සේනාව වතුර බේසමකට දමා පිහිනුම් ඉගැන්වීම සිදු කෙරිණි. බෝනික්කන්ගේ අතපය සවිවන තැන්වල ඇති සිදුරුවලින් වතුර ඇතුල්වී හිස් උදර කුහර පිරී ඔවුන් ගිලෙන්නට වැඩි වේලාවක් ගතවන්නේ නැත. එවිට පිහිනුම් සැසිය අතරමඟ නැවතී ප්‍රථමාධාර සැසිය ඇරඹේ. නිතර නෑමෙන් හා පිහිනුම් අභ්‍යාස වල යෙදීමෙන් මේ බෝනිකි පවුලේම හිසකෙස්, පීරන්නට නොහැකි තරමට අවුල් වී ගැට ගැසී තිබිණි. ඔවුන්ට තිබුනේ සැබෑ හිසකෙස් නොවන බවත්, හිසකෙස් වෙනුවට තිබුණු ඒ කෙඳි වර්ග නිරතුරුව වතුර සහ සබන් ඇසුරේ ගැවසීම ප්‍රිය නොකළ බවත් කුඩා මා දැන සිටියේ නැත.  'තෙල් දැම්මා නම් කොණ්ඩේ සුරුන්ඩං ගැහෙන්නේ නැහැ!' යැයි ලංකාවේදී ආච්චී නිතර කී කතාවක් සිහිවී, වෙන තෙලක් සොයාගනු නොහැකි නිසා ඒ හැමදෙනාටම කුස්සියේ එළවලු තෙල් බෝතලයෙන් තෙල් තලිය බැගින් මා නිතර ලබාදුන් නමුත් එහි ප්‍රතිපලය තවත් ශෝකජනක විය.

මේ වෙද්දී අක්කලා 'සෙල්ලම් ගෙවල් දාන' වයස පසුකර සිටි බැවින් මේවා එක්තරා ආකාරයක මගේ තනිකම් සෙල්ලම් විය. මටත් එරට අහල පහල ළමා ලපටි සේනාවක් උන් නමුත් ඔවුන් ප්‍රිය කළේ දුවන පනින ගස් නගින සෙල්ලම් ය. පාසැල් ගොස් පැමිණි පසු ඔවුන් සමඟ එම කලබල සෙල්ලම්වල නිරත වූ මම හවස් වෙද්දී මගේ සෙල්ලම් ගෙදර වෙත ඇදී ඒම නොවරදවාම සිදුවිය. සෙල්ලම් ගෙදරට මට සාමාන්‍යයෙන් අක්කලාගෙන් ලැබුණේ උදවු නොව කෙලි කවටකම් ය. ඇතැම් දිනවල මා එද්දී  සෙල්ලම් ගෙදර ශීතකරණය ලෙස මා පාවිච්චි කළ බිස්කට් පෙට්ටිය තුළ මගේ කුඩාම බෝනික්කන්ව සිර අඩස්සියේ රඳවා තිබිණි.  එක්කෝ සෙල්ලම් ගෙදර හැම භාජනයකටම වතුර පුරවා තිබිණි. නැතිනම් අප නිවසේ උන් බර ගණනක් වූ බළල් සාමාජිකයන්ගෙන් කෙනෙක් සෙල්ලම් ගෙදර සතපවා තිබිණි. එකල රණ්ඩු කෙක්කක් වූ මාත් මෙම කෙනහිලි ලේසියෙන් අතහැරියේ නැත. පවුලේ බාලයා වූ නිසා මට 'ගුටි නොලැබෙන ප්‍රතිශක්තිය' හිමිව තිබුණු අතර මා එයින් ඕනෑවටත් වඩා ප්‍රයෝජන ගත් බව මතක් කරන්නේ ආඩම්බරයෙනි. එහෙත් එකල දහතුන් වියේ පමණ සිටි පොඩි අක්කා මගේ බෝනිකි පවුලට ඇඳුම් මසා දෙන්නට නම් ස්වේච්ජාවෙන් ඉදිරිපත් වූවා ය. අම්මා අපේ ඇඳුම් මසද්දී ඉතිරි වෙන රෙදි කැබලි ගෙන ඒවායෙන් බෝනික්කන්ට විසිතුරු ඇඳුම් මසන්නට ඇය හපනියක් විය. මගේ සෙල්ලමකට හවුල් වීමට තිබුණු වුවමනාවකට වඩා මෙය ඇයගේ විනෝදාංශයක් වන්නට ඇති බව මට දැන් සිතේ.  කෙසේ වෙතත් මේනිසා එකල අප තිදෙනාට අලුත් ඇඳුම් ලැබුණු  විට අඩුම තරමේ මගේ බෝනිකි සේනාවෙන් එක්  අයෙකුටවත් ඒ රෙද්දෙන්ම ඇඳුමක් තිබිණි.

ලංකාවට ආ පසු මගේ ප්‍රධාන සෙල්ලම් සගයා ඥාති සොයුරෙක් විය. ඔහුටද සෙල්ලම් ගෙවල් සඳහා ඉවසුමක් තිබුණේ නැති අතර ක්‍රිකට් ගැසීම මඩේ නැටීම ආදියට වැඩි නැඹුරුවක් දැක්වීය. මේ නිසා මේ කාලය වෙද්දී බෝනික්කන් නැලවීමත්, සෙල්ලම් බත් ඉවීමත් මගෙන් ඉබේම ගිලිහී යන්නට විය. නමුත් එතෙක් පිටරටක උන් නිසා ඒ වෙද්දී මට නුහුරු කාර්යයක් ව තිබුණු කෝම්පිට්ටු තැනීම මා උගත්තේ ඔහුගෙනි. කොම්පිට්ටුව නොකැඩෙන්නට නියම පදමට වතුරත් වැලිත් එකතු කරන අයුරු ඔහුගෙන් ප්‍රගුණ කළ මා නොබෝ කලෙකින් එහි ප්‍රවීණයෙක් බවට පත් වූ අතර ඒවා කෝටු කැබලි හා මල් ආදියෙන් 'අයිසිං' කරන මට්ටමටත් දියුණුවක් ලැබී ය. එහෙත් හැමදාම හවුලේ කෝම්පිට්ටු තැනූ අප දෙදෙන දිනක් කුමක් හෝ නෝක්කාඩුවක් නිසා තරඟයට මිදුලක් පිරෙන්නට කෝම්පිට්ටු තැනූ දවසක් ද මට හොඳහැටි මතකය. ඒ සොයුරාගේ පවුලේ උදවිය පදිංචිය සඳහා ඈතකට ගිය විට මගේ ඒ සෙල්ලම් කාලපරිච්ජේදයට ද නැවතීමේ තිතක් වැටිණි. මින්පසු වයසින් මේරීමත්, පාසැල් වැඩ කටයුතු අධික වීමත් නිසා ක්‍රමක්‍රමයෙන් සෙල්ලම් මඟ හැරී ගිය අතර ඒවා මේ වෙද්දී සුන්දර මතක අහුරක් ලෙස පමණක් හිතේ කොණක ඉතිරි ව ඇත. පුදුමයට කරුණ නම් එකල නාවා කවා පොවා පණ මෙන් සුරැකි බෝනිකි සෙනඟ ඇතුළු සෙසු සෙල්ලම් බඩු වලට සිදුවූ දෙයක් වත් මේ වෙද්දී මතක නැති වීමයි.

මෙලෙසම කුඩා කල පුළුන් පිරවූ සතුන් රැසක් තුරුළු කරගෙන 'my babies!' යැයි කියා, ඔවුන්ට නම් දී, ඇඳ මත පේලියට තබා, හදා වඩා ගත් කොලුවෙක් අපේ ගෙදරත් හිඳී. ඉස්සර නම් ගමනක් යද්දී ගෙන යායුත්තේ කොයි සතාද යැයි තීරණය කිරීමට roster  එකක් පවා තිබිණි. දැන් දැන් ඒ සත්ව පවුල වෙත අවධානය යොමු වන්නේවත් ඒ ගැන කතාකෙරෙන්නේ වත් නැතිම තරම් ය. 'don't you love your animals anymore?'  යැයි මා ඇසූ විට 'නෑ' කියන්නත් නොහැකිව 'ඔවු' කියන්නත් නොහැකිව ලැජ්ජාවෙන් හිනාවෙන්නේත් ඒ කොලුවා ය. ඉතින් කාගේ කාගේත් සෙල්ලම් කාලය ඉතා කෙටි බව සංවේගයෙන් මතක් කර ගැනීමට ඒ හිනාවම ප්‍රමාණවත් ය.

මේස රෙද්දෙන් අදින දැරියට

A Little Girl Tugs at the Tablecloth | Wisława Szymborska

She’s been in this world for over a year,
and in this world not everything’s been examined
and taken in hand.


The subject of today’s investigation
is things that don’t move by themselves.


They need to be helped along,
shoved, shifted,
taken from their place and relocated.
They don’t all want to go, e.g., the bookshelf,
the cupboard, the unyielding walls, the table.


But the tablecloth on the stubborn table
—when well-seized by its hems—
manifests a willingness to travel.


And the glasses, plates,
creamer, spoons, bowl,
are fairly shaking with desire.


It’s fascinating,
what form of motion will they take,
once they’re trembling on the brink:
will they roam across the ceiling?
fly around the lamp?
hop onto the windowsill and from there to a tree?


Mr. Newton still has no say in this.
Let him look down from the heavens and wave his hands.
This experiment must be completed.
And it will.


දිනමිණ වසත් සුළඟ 05.06.2018

කසාදයකින් දර්ශනයක්

Scene from a Marriage | Richard James Allen

You are my context
without you
I'm a picture
wandering out of its frame
a blotch of colours
a mess of sky

දිනමිණ වසත් සුළඟ 29.05.2018

පෙම් කවි ලියන්නෙක් නොවේ

Not a love poet | Rudy Francisco 

See I’m going to be honest, I’m not a love poet
But if I was to wake up tomorrow morning

and decide that I really wanted to write about love

I swear that my first poem…
It would be about you

You see, I’m not really a love poet
But if I was I’d write about how I see your face

in every cloud and your reflection in every window

You see I’ve written like a million poems

 hoping that somehow maybe someway

you’ll jump out of the page and be closer to me

If I was a love poet
I’d write about how you have the audacity to be beautiful
Even on days when everything around you is ugly

You see I’d write about your eyelashes

and how they are like violin strings

that play symphonies every time you blink

I know this sounds strange

but every now and then

I pray that God somehow turns you back in to one of my ribs...

Just so that I would never have to spend an entire day without you

දිනමිණ වසත් සුළඟ 15.05.2018

හෙණ!

'අපිට වද දිදී ඉන්නවා.. මැරිලා යන්නේවත් නැති හැටි!'

පොල් පටවපු ගානේ තිබුණු බස් එකේ හිටගෙනම නිදාගෙන හිටිය මාව ඇහැරුණේ කරන්ට් වැදිලා වගේ. ඔලුව හරවලා ඒ කතාවට සම්බන්ධ දෙන්නා ව බලාගන්න බැරි තරමට තෙරපිලා හිටියත් මේ ඇහෙන්නේ ගෑණු දෙන්නෙක් එකතුවෙලා කාටහරි ලුණු ඇඹුල් ඇතිව බනින බැනිල්ලක් බව ටික වෙලාවකින්ම මට තේරුණා. තමන් අකැමති අයට ඔහොම හෙණ ඉල්ලන්න ගෑණු උදවිය හරි හපන් බව මම දන්නවා. ඒත් මැරිලා යන්න කියලා හිතන එක! මගේ කකුල් දෙකේ ඉඳන් හිරියක් මතුවුණේ වරුවක් තිස්සේ බස් එකේ හිටගෙන හිටිය නිසාම නෙමෙයි කියලා මට තේරුණා.

මාලිකා තමයි පහේ පංතියේ හිටිය රැජින! සුදුයි, උසයි ලස්සනයි. එයාගේ අම්මායි තාත්තයි ඉස්කෝලෙම ගුරුවරු වුණු එක මාලිකා ට සෑහෙන්න බල පරාක්‍රමයක් දීලා තිබුණා. ඉස්කෝලේ හැම නාට්ටියේම ප්‍රධාන චරිතේ මාලිකා! අවුරුද්දෙම පන්ති නායිකාව මාලිකා!​ ​ඒත් මේ තේජසේ බැබලුණු මාලිකා ඇතුළේ කාටවත් නොපෙනෙන අඳුරු කෙනෙකුත් හිටියා කියලා දැනගෙන හිටියේ මම විතරයි.

මම වෙන පුංචි ඉස්කෝලෙක ඉඳන් ඒ ඉස්කෝලෙට ආවේ පහේ පන්තියේ දෙවෙනි වාරෙට. ඒ ආවෙත් රස්සාව නැතිවුණාට පස්සේ තාත්තා ඒ පැත්තේ කඩේක වැඩට ආව නිසා. පන්තියට ඇතුල් වුණු මුල්ම දවසේ 'මාලිකා, පොඩ්ඩක් චේතනාට උදවු කරන්න වැඩ අල්ලාගන්න' කියලා ටීචර් මගේ එහා පැත්තේ හිටිය ළමයාට කිව්වා. පන්තියේ දක්ෂම, ප්‍රසිද්ධම ළමයා මාලිකා කියලා තේරුම් යන්න මට වැඩි දවසක් ගියේ නැහැ. මුලදී මාලිකා මට සටහන් පොත් දුන්නා, නොතේරෙන දේවල් කියාදුන්නා. ‘අන්න එහෙමයි යාලුවන්ට උදවු කරන්න ඕන’ කියලා ටීචර් ගෙන් අහගෙන දිලිසුණා. ඒත් මතුපිටින් හොඳට හිටියාට ටික දවසකින් මාලිකා වෙනස් වෙන්න ගත්තා. හොඳට උල් කරපු පැන්සලක් අහක බලාගෙන ඉන්න මගේ කම්මුල ළඟින් තියලා මගේ නම අඬගහන එක, වැරදීමකින් වගේ තීන්ත පෑන මගේ සුදු ගවුමට ගසන එක, වගේ දේවල් වලට මුලදී මාත් මාලිකා එක්ක එකතුවෙලා හිනාවුනා. ඒත් ටික දවසකින් ඒවා හිනායන්නේ නැති තරමට දරුණු වුණා. දවසක් මාලිකා මම බලාගෙන ඉන්දැද්දීම මගේ දියසායම් චිත්‍රයකට එයාගේ වතුර බෝතලේ හැලුවා. මම පුස්තකාලෙන් ගත්ත පොතකින් පිටු දෙකක් ඉරුවා. මුලදී තුෂ්නිම්භූත වෙලා බලාගෙන හිටිය මම බැරිම තැන මේ නඩු ටීචර්ට කිව්වා. 'මේ අපේ මාලිකා? පිස්සු නැතිව ඉන්න ළමයෝ!' ඒක තමයි මට ටීචර්ගෙන් ලැබුණු උත්තරේ. ඒක අහලා මාලිකා කලින්ටත් වඩා දිලිසිලා ටීචර් එක්ක හිනාවුණා. ටීචර්ට හොරෙන් මට විරිත්තුවා. එදායින් පස්සේ මාලිකාගේ කුරිරු වැඩ හොඳටම වැඩි වුණා. දවස් කීපයක්ම එක දිගට මගේ කෑම පෙට්ටියෙන් කෑම අතුරුදහන් වුණා. මට බෝවෙන ලෙඩක් තියෙනවා කියලා එයා ළමයි අතරේ ආරංචියක් පතුරවලා මට සෙල්ලම් කරන්නවත් කෙනෙක් නැතිවුණා. එක්කෝ ගුරුවරුන්ට නොපෙනෙන්න ඒවා කරන්න තරම් දක්ෂකමක් එයාට තිබුණා. එහෙම නැත්නම් එයාට ඉස්කෝලේ තිබුණු තැන නිසා දැක්කත් ඒවා නොසලකා හැරුණා.

මාලිකා මගේ වතුර බෝතලේට වැලි දානවා මට අතටම අහුවුණු දවසක 'ඇයි ඔයා මට මෙහෙම දේවල් කරන්නේ?' කියලා මම ඇහුවා

'කොහොම දේවල් ද අනේ?' මාලිකා හිනාවෙලා ඇහුවේ බොහොම ලස්සනට.

එදා වෙන්න ඇති මම මාලිකාට සාප කරන්න ගත්තු පළවෙනි දවස. තාත්තගේ නැතිවුණ රස්සාවේ ලොක්කන්ට අම්මා සාප කරනවා අහගෙන ඉඳලා මට ඒක ටිකක් හුරුවෙලා තිබුණේ. මට කරන දේවල් වලට මාලිකාට මොනවා හරි වෙන්න ඕන කියලා මට හිතෙන්න ගත්තා. මුලින් මම පටන් ගත්තේ පොඩි දේවල් වලින්. ගණන් වලට මාලිකාට ලකුණු අඩුවෙන්න, වැස්සට අහුවෙන්න වගේ පටන් අරන් ටිකෙන් ටික එයාගේ අතක් පයක් කැඩෙන්න, ගේ ගිනිගන්න වගේ දේවල් හිතන්න තරම් මම දරුණු වුණා. මම මෙහෙම හිතුවා කියලා කිසිදෙයක් වෙනස් වුණේ නැහැ. ඒත් එයාට එකට එක කළා වගේ පොඩි සන්තෝසයක් මට දැනෙන්න ගත්තා.

හැබැයි පන්තියේ මිදුල අතුගාන්න ගිය වෙලාවක මාලිකා මාව පස් කණ්ඩියකින් තල්ලු කරලා මගේ කකුලක් උළුක්කු වුණාට පස්සේ තමයි මට එයා මැරුණා නම් හොඳයි කියලා හිතෙන්න ගත්තේ. එහෙම හිතුනාට පස්සේ ආපස්සට යන්න බැරි වගේ ගතියක් මට දැනෙන්න ගත්තා. 'ඔව් එයා මැරෙන්නම ඕන, නැතිව මේක කෙළවරක් වෙන්නේ නැහැ!' කකුල පෙන්නන්න දොස්තර ළඟ ඉන්දැද්දී මට තදේටම හිතෙන්න පටන් ගත්තා. කකුල බිම තියන්න බැරිව මට සති දෙකක් විතර ගෙදර ඉන්න වුණා. ඒ නිසා මට ඒ වාරේ වාර විභාගේත් පාඩු වුණා.

මම ආයෙත් ඉස්කෝලේ එද්දී ඉස්කෝලේ පුරාම සුදු කොඩි දාලා තිබුණා. අපේ පන්තියේ ටීචරුත් ළමයිනුත් හිටියේ බිරන්තට්ටුවෙලා වගේ. මගේ එහා පැත්තේ පුටුව හිස්.

'මොකද වුණේ? කෝ මාලිකා?’ මම සුමුදුගෙන් රහසින් ඇහුවේ පන්සිල් ගන්න වෙලාවේ.

'මැරිලා!' සුමුදු කිව්වේ ඇස් දෙක ලොකු කරලා.

එදාත් මට මේ වගේ කකුල් දෙකේ ඉඳන් හිරියක් දැනුණා. එදා දවසේ සිද්ද වෙච්ච වෙන මොනවාත් අදටත් මට මතක නැහැ.මාලිකා මැරිලා තිබුණේ හදිසියේ උණක් හැදිලා ඒක උත්සන්න වෙලා. ඒ ලෙඩේට හරි හේතුවක් හොයාගෙනවත් තිබුණේ නැතිලු. 'නිකම් සාපයක් වැදිලා වගේ!' කිය කියා මාලිකාගේ අම්මා ඇඬුවා කියලා ළමයි කතාවුණා.

දිනමිණ වසත් සුළඟ 22.05.2018


-photo pixabay