මගේ කවිය නුඹ

You, My Poem
I count the syllables
of your laughter
and wait for the line breaks
of your long deep breaths.
I may be a writer
but you are a poem
and you spill out like ink
onto the paper of our days.

-Tyler Knott Gregson

Dinamina Wasath sulanga, 13/12/2016

සඳ!

දුරක දිදුලන සඳවත
නතර වී හදවත මැද
මුමුණමින් මුදු තනුවක්
අඳුරු නැති අහසක් ගැන
සිනහවක් තවරනු මැන
වළාවක දුර විහිදෙන
අමාවක දවසක වුව
එළි තිතක් හද රඳවන

when lilies bloom

ලිලී මල් අහුරක
මත් සුවඳ විසිරීයන
හෝරාව මෙය වේ
කහ පැහැති හැන්දෑවක

ඇඟිලි පටලවමින්
සෙවනැලි ඇදේ ළඟටම

තැන තැන පිපෙයි කළුවර

පාට රැස සේදී ගිය
අඩසඳ නිදයි අහසක
කොපුලතක සීතල
තවම මතකයි වැස්සට

තනිකම

I know all about loneliness
I know the sound
of nothing, for hours,
days and the startling realization that
my voice hasn’t been used,
not once,
for hours, for days
I cannot be threatened with its return
We’re old friends
Who survived the trenches
Together who charged the fields
Who would again

-Tyler Knott Gregson

දිනමිණ, වසත් සුළඟ 06/12/2016 

Dreams

when time stands still

and all distances ignite

the bird call, I will be

in the gray of passing night

when the dawn is golden

and mist blends with the light

a blurred dream, I will be

that vanishes out of sight

-drawn with MS paint