ශෝකයේ දරුවන්

Translation of the prose poem 'Children of Grief ' by Nikita Gill

ශෝකයේ වැඩිමහලු දරුවා කෝපයයි. ඈ වේගයෙන් කුටියෙන් කුටියට කඩා වදිද්දී ඒවායේ කවුළු පියන් දෙදරයි. ඇගේ දෙවෙනි නම විනාශයයි, ඈ ඒ ගැන පසු තැවෙන්නේ නැත. ඔබගේ පපුව තුළ කුණාටුවක්ද, ආත්මය තුළ මහා වැසි සහිත කැළඹුමක් ද ඇති කරන ඈ, ඔබ සුණු විසුණු වී යන තෙක් ඔබ ව අත හරින්නේ නැත.

ශෝකයේ දෙවෙනි දරුවා දුක්මුසු බවයි. ඈ ඔබේ ඇට මිදුළු තුළට රිංගා ඒ හැමතැනටම අයිවි වැල් වැනි තම අත් දුවවන්නේ ඔබගේ සිරුර සිර කර බැඳ දමමිනි. ඔබම සැතක් ගෙන ඉන් මිදීමට ඉගෙන ගන්නා තුරු ඈ ඔබේ සිරුර වේදනාවෙන් වෙලා ගෙන දිරාපත් කරවයි.

ශෝකයේ බාල දරුවා සුවපත්වීමයි. බිඳුණු ආත්ම දිලිසෙන රන් පැහැයෙන් පිරියම් කරන්නී ඇයයි. ඉනික්බිති ඒ හැම ඉරි තැල්මක් ම හිරු එළිය වැටී දිලිසෙනු පෙනෙයි. “ඇයි?” ඔබ ඇයගෙන් අසනු ඇත. ඔබේ තුවාලවල ඔසු ගලවමින්, ඔබේ ආධ්‍යාත්මය සිහින් පොද වැස්සකින් තෙමමින් ඇය මෙසේ කියනු ඇත. “ඔබට ශෝකය ගෙන ආ දේ කිසි දාක මතකයෙන් නොගිලිහෙන්නට නියමිතයි’

පරිවර්තනය හෙල්මලී ගුණතිලක 

digital painting