මාසෙයිල් සහ වික්සන් - අසම්පූර්ණ සුරංගනා කතා#1

#අසම්පූර්ණසුරංගනාකතා

.

.

මාසෙයිල් ඇස් අරිද්දි එයාට මුලින්ම පෙනුණේ ඇස් නිලංකාර වෙන තරම් දිලිසෙන එළියක්. "ඒ පාර මම මේ කොහෙද ඉන්නේ?' එයා තමන්ටම කියාගත්තා. ආලෝකයට ඇස් දෙක හුරු වුණාම එයා වටපිට බැලුවා. තමන් ඉන්නේ තනියම බව එයාට තේරෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගතවුණේ නැහැ.

මේ වතාවේ මාසෙයිල්ට බැලූ බැලූ අත පෙනුණේ එක එක පාට. අහස සේදුණු නිලකින් දිලිසුණා. බිම තණකොළ නිල්- කොළ පාටකින් බැබලුණා. වැතිරිලා උන්නු තැනින් හිමින් හිමින් නැගිට ගත්ත මාසෙයිල් වටපිට ඇවිදින්න පටන් ගත්තා.

 

මෙදා පාර තමන් ඇවිත් ඉන්න ලෝකය පාට හැඩ තල වලින් පිරිලා බව එයාට හිතුණා අමුතු හැඩවල උල් කොළ තිබුණු ගස් දම් පාට ගෙඩි වලින් බර වෙලා තිබුණා. තැඹිලි පාට ලොකු හොටවල් තිබුණු කෑදැත්තෝ ඝෝෂා කරමින් ඒ ගස් වල අතු අතරේ පියාඹමින් හිටියා. සමහර ගස් වල තිබුණේ තනි රතු පාට කොළ. ඒ නිසාද කොහෙද ඒවායේ මල් කොළ පාටින් පාට ගැන්විලා තිබුණා. සමහර නූස් පඳුරුවල තරු හැඩේ පලතුරු පිරිලා තිබුණා. මාසේයිල්ට බඩගින්නක් දැනුණත් නාඳුනන ඒ ගෙඩි ජාතිය කන්න එයාට බය හිතුණා. උසම උස පතොක් පඳුරු යෝධයෝ වගේ වනාන්තරේ තැන තැන හිටගෙන හිටියා. එයින් එක පතොක් ගහක් ළඟට ගිය මාසෙයිල් ඊට අත තිබ්බේ බයෙන් බයෙන්. ඒත් ඒ ලෝකේ පතොක් ගස්වල අමුතු රැළි රටාවක් මිසක් කටු තිබුණේ නැහැ!

මේ අමුතුම පාට පාට වනාන්තරය මැද්දෙන් ටික දුරක් ගිය මාසෙයිල් ට මහන්සියක් දැනෙන්න වුණා. මේ වතාවේ වත් තමන්ගේ අරමුණ ඉටු කරගන්න බැරි වෙයිද කියලා එයාට සැක හිතුණා. වනාන්තරය මැද්දේ ටිකක් ඈතින් ගස් තුනී වුණු තැනිතලාවක් තියෙන බව එයා දැක්කේ ඒ වෙලාවෙයි. සමහරවිට එතැන තමන් හොයන පිළිතුර ඇති කියලා හිතුණ නිසා මාසෙයිල් හෙමින් හෙමින් ඊට කිට්ටු කළා.

පාට පෙට්ටියක් ඉහිරිලා වගේ ඒ තැනිතලාවත් වෛවර්ණව දිලිසුණා. මාසෙයිල් මේතරම් වෙලා වනාන්තරයේ කොහේවත් නොදැක්ක දෙයක් මෙතැන තිබුණා. තැන තැන පොලොවෙන් පැන නැඟුණ යෝධ මල් අහසට එසවිලා තිබුණේ විශාල පාට පාට කුඩ වගේ. මේ මල් වල තට්ටු තට්ටු පෙති රවුම් දාහක් විතර තිබුණා. ඒ මල් පෙති රවුම් මැද්දේ නොපෙනෙන මානෙක තදින් ගුම් හඬක් ඇහුණේ ඒ මල් වල පැණි බොන මී මැස්සන්ගෙන් වෙන්න ඇති කියලා මාසෙයිල් හිතුවා. වටපිට බලමින්ම එයා තැනිතලාවට අඩිය තිබ්බා.

මේ යෝධ මල් නිසා තැනිතලාවේ අහස සම්පූර්ණයෙන්ම වගේ වැහිලායි තිබුණේ. මල් පෙති අතරින් ඉර එළිය ඉහිරිලා එක එක පාට හෙවනැලි පොළොවේ මැවුණා. මාසෙයිල් ඒවා අතරින් ඇවිද්දේ හීනෙක ඇවිදින තාලෙට.

යෝධ මල් වල නටු අතරින් හදිසි සෙලවීමක් මාසෙයිල් දැක්කේ අහම්බෙන්. එක තත්පරයකින් ඒ ඡායාව ඇඳිලා මැකිලා ගියා. මාසෙයිල් තවත් පරෙස්සමෙන් අඩි තියමින් තැනිතලාව මැදටම ගියා. යෝධ මල්වල නටු අතරින් එයා රිංගුවේ අමාරුවෙන්. ඒ මල් වල සුවඳින් තමනුත් මත් වෙන බවක් එයාට දැනුණා.

හදිසියේම මාසෙයිල් හිටි තැනම නැවතුණා. කහ පාට යෝධ මලක් පාමුල මෙන්න වික්සන්! වික්සන් නරි කුමාරියක් වුණත් එයා එතන නම් වාඩිවෙලා හිටියේ රාජ කුමාරියක් වගේ. යෝධ මල් අතරින් පෙරෙන ආලෝකයට එයාගේ තැඹිලි පාට ලෝම රත්තරන් පාටින් පෙනුණා. වෙනදාට කේන්තියෙන් ගස්සන වික්සන්ගේ බූසි වලිගය අද නම් නිසොල්මන්ව එයාගේ දෙපා වටේ එතිලා තිබුණා. මාසෙයිල්ගේ අඩි සද්දේ ඇහුණත් එයා ඔලුව නූස්සාම ගැඹුරු කල්පනාවක වගේ හිටියා.

"වික්සන්!" මාසෙයිල් ඈත තියාම කීවේ තරමක් හඬ වැඩි කරලා.

"මට සමාවෙන්න. ඒ වෙලාවේ මට සිහිය නැතිවුණා. මම ආයෙත් ඇස් ඇරලා බලද්දී ඔයා පේන්න හිටියේ නැහැ. නැතිව මම ඔයාව දාලා ගියා නෙමෙයි."

වික්සන් මාසෙයිල් දිහා බලන්න ඔලුව හැරෙව්වේ බොහොම හෙමින්. එයා මොනවාදෝ කියන්න ගිහින් ගිලගත්ත බවක් මාසෙයිල් දැක්කා.

යෝධ මල් වෙව්ලවමින් ඈතින් දෙදරුමක් ඇහෙන්න ගත්තේ ඒ වෙලාවෙයි...

.

.

.

- හෙල්මලී ගුණතිලක

Art- watercolours on paper

Marceille & Vixen