Hope Gap (Movie)

සුපුරුදු තේමාවන්ගෙන් වෙනස් තේමාවක් යටතේ නිර්මාණය වුණු චිත්‍රපටි ඉඳහිට හම්බවුණාම ඒ ආරංචිය බෙදා ගන්න හිතෙනවා. ඒකට හේතුව වැඩිය චිත්‍රපටි බලන්න අකමැති, කවුරුහරි recommend කළොත් නම් බලන මම වගේ අය තව ඉන්න බව දන්නා නිසා. මේ සටහන 'Hope Gap' චිත්‍රපටිය ගැන.

ග්‍රේස් -හිතෙන දේ කියන, තරමක් තද අදහස් තියෙන කෙනෙක්. ඇගේ සැමියා එඩ්වර්ඩ් නිහඬ, තරමක් ගුප්ත චරිතයක්. අවුරුදු විසි නමයක විවාහ ජීවිතයකින් පස්සේ එඩ්වර්ඩ් ඒ විවාහයෙන් නික්මෙන්න තීරණය කරනවා. මේ චිත්‍රපටිය මේ සිද්ධිය වටා ගොඩනැඟුණු එකක්. මේ දෙන්නාගේ පුතා ජේමි, දෙමව්පියන් අතරට මැදි වෙන හැටි, එයාලගේ පණිවිඩකරුවෙක් හැටියට ඉන්න අතරේම තමන්ට සිදුවුණු අහිමි වීම දරාගන්න හැටි, උඩු යටිකුරු වුණු ජීවිතයක ග්‍රේස් ආයෙත් අමාරුවෙන් පාර හොයාගන්න හැටි මේ කතාවෙන් කියවෙනවා.

සමහර දේවල් අපිට අගය දැනෙන්නේ අහිමි වුණාම. එතකොට 'ආපහු එන්න' කියන්න පරක්කු වැඩියි. සමහරවෙලාවට අපි ජීවත් වෙන්නේ මැරෙන්න තියෙන බය නිසා. ඒත් දරුණු අසනීපයක් තියෙන කෙනෙක් මැරෙන්න හිතන එක ගැන සමාජයෙන් චෝදනාවක් ආවේ නැතත් දරුණු හිත් වේදනාවකින් ඉන්න කෙනෙකුට ඒ ගැන හිතන්න අවසර නැහැ. දෙමව්පියෝ දරුවන්ට ජීවිත කාලෙම පාර කියනවා. සමහර විට දරුවෝ දෙමව්පියෝ දිහා බලලා ඉගෙනගන්නේ දරාගැනීමේ සීමාව කොතනද කියන එක වෙන්න පුළුවන්. වැරදි කෝච්චියකින් හරි ගමනාන්තයකට එළඹෙන්න පුළුවන්, ඒ වගේම ජීවිත කාලයක්ම හරි කියලා හිතාගෙන හිටිය ඒ ගමනාන්තය වැරදි බව පහුවෙලා වැටහෙන්නත් පුළුවන්. මේ, මේ චිත්‍රපටිය බලලා මට හිතුණු දේවල්. ඒ වගේම ප්‍රේමය, හිමිවීම, අහිමිවීම, දරාගැනීම වගේ දේවල් මේ ලෝකේ හැම කෙනෙකුටම පොදු බව අන්තිමේදී මේ කතාවෙන් අපට බොහොම සියුම්ව මතක් කරලා දෙනවා.

චිත්‍රපටිය පුරාම poetry විසිරිලා තියෙන එකත් මම ඊට කැමති වෙන්න හේතු වෙන්න ඇති. සමහර කවි ඇහුනාම දැනුණේ පරණ යාලුවෙක් මුණගැහුණු හුරුපුරුදු බවක්.

//You have been mine before,
-- How long ago I may not know:
But just when at that swallow's soar
Your neck turned so,
Some veil did fall, -- I knew it all of yore.//

(part of the poem 'I have been here before' by Dante Gabriel Rossetti)

Directed by William Nicholson (2019)
Screenplay by William Nicholson
Based on The Retreat from Moscow
by William Nicholson