ඉර එළිය බිඳක්

මේ දවස්වල මෙල්බර්න් නගරය දිග ලෝක්ඩවුන් නිද්‍රාවකින් නික්මෙන්නයි ලෑස්තිය. දැනට උසස් පෙළ පන්තිවල ළමුන්ටත් විශේෂ අවශ්‍යතා ඇති ළමුන්ටත් පාසල් විවෘතයි. පාසලේ පුස්තකාලය විවෘත නිසා අපිත් මාස ගණනකට පස්සේ සුපුරුදු විදිහට වැඩට යනවා.

වැහි දවස් පේළියක්ම ගතවෙලා අද ලස්සනට අව්ව පායලා තියෙන දවසක්. විවේක කාලයේදී ඒ ඉර එළිය විඳින්න කියලා හිතලා මම ගොඩනැඟිල්ලෙන් එළියට යන්න ආවා. මේ ගොඩනැඟිල්ලට ඇතුල්වෙන්න තියෙන්නේ වීදුරු sliding door එකක්. ගොඩනැගිල්ලෙන් වැඩිහරියක් වහලත් බිත්තිත් වීදුරු. දේශගුණයට ගැලපෙන්න හදලා තියෙන නිසා මේවායේ ජනේල අරින්න බැහැ. මම දොර කිට්ටුවට යද්දී අමුතු දසුනක් දැක්කා. විශේෂ අවශ්‍යතා ඇති කණ්ඩායමේ දැරියක් දොර ළඟ එහෙ මෙහෙ දුවමින් මොකක්දෝ කරන්න මහන්සි වෙනවා. ටිකක් කිට්ටු වෙද්දි මම දැක්කා අතරමං වෙලා ගොඩනැඟිල්ල ඇතුළට ආව කුරුල්ලෙක්. හැමතැනම තියෙන වීදුරු නිසා රැවටුණු කුරුල්ලා එළියට පියාඹන්න උත්සාහ කරමින් වහලේත් බිත්ති වලත් හැපෙමින් හිටියා. දොර sensory දොරක් නිසා ඒක ළඟ කවුරුවත් හිටගත්තේ නැත්නම් ඒක ඉබේම වැහෙනවා. දැරිය කුරුල්ලාට ඒ පැත්තට පාර පෙන්නද්දී දොර වැහිලා ඉවරයි.

මොහොතක් බලාගෙන ඉන්දැද්දී මට මේ ගැටලුව තේරුණා.

"I will stand by the door" මම කීවා.

ඈ මට ස්තුතිවන්ත හිනාවක් පෑවා.

ඉන්පස්සේ මේ වැඩේ ලේසි වුණා. දොර ඇරෙද්දී මම ටිකක් බිත්තියට මුවා වුණේ ඒ වෙද්දීත් හොඳටම බයවෙලා හිටිය කුරුල්ලාව තවත් බය නොකරන්න. අපේ පුංචි සැලසුම සාර්ථක වුණා. දැරිය පාර පෙන්නුවාම කුරුල්ලා විවර දොරෙන් එළියට ඉගිලිලා ගියේ විදුලි වේගයෙන්.

"He is free!" ඈ මට කීවේ ලොකු හිනාවක් එක්ක.

අඳුරු කාල අතරේ ඉර එළිය දිලිසෙන දවස් තියෙනවා. සමහර වේලාවට ඒ ඉර එළිය හිනාවක්, වචනයක්, පුංචි කරුණාවන්ත ක්‍රියාවක් හැටියට වෙස් වලාගෙන එන්නත් පුළුවන් බව අමතක කරන්න නරකයි.