Siddhartha by Hermann Hesse

සමහර වෙලාවට පොතකට පුළුවන් අපිව ටිකක් හොල්ලන්න.

Herman Hesseගේ Siddhartha පොත ජර්මන් බසින් ලියවිලා තියෙන්නේ 1922දී. ඒකේ ඉංග්‍රීසි පරිවර්තන කිහිපයක් තියෙනවා. මට කියවන්න ලැබුණේ 1951 දී Hilda Rosner පරිවර්තනය කළ version එක. මම මේ පොත අතට ගත්තෙම මේක බුද්ධත්වයට පෙර කාල වකවානුවේ සිද්ධාර්ථ නම් තරුණයාගේ කතාව කියලා උපකල්පනය කරගෙන. ඒත් පිටුවකින් දෙකකින්ම ඒක එහෙම නොවෙන බව මට ඒත්තු ගියා. මේ කතා නායකයා වෙන සිද්ධාර්ථ කෙනෙක්. නොහිතුව විදිහට ඒ කතාව මාව ග්‍රහණය කරගත්තා. 

අපි බුද්ධ චරිතය ආශ්‍රිත කතා අහද්දී පුරුදු තේමාව තමයි බුදුන්ගෙන් ධර්මය අහපු ගමන් මාර්ගපල ලබන අය, අනුගාමිකයන් වුණු අය සුලභ ව ඉන්න එක. ඒත් මේ කතාවේ එන සිද්ධාර්ථ නම් තරුණයා ගෞතම බුදුන්ගේ කාලයේම ජීවත් වුණත්, බුදුන් දකින්නට, බණ අහන්නට කතාබහ කරන්නට අවස්ථාව ලැබුණත් ඒ ඉගැන්වීම් ප්‍රශ්න කළ කෙනෙක්. අන්තිමේදී බුදුන්ගේ මඟ නොගිහින් සත්‍යය සොයාගෙන වෙනම ගමනක් යන්න තීරණය කළ කෙනෙක්. 

//You have learned nothing through teachings, and so I think, O Illustrious One, that nobody finds salvation through teachings. To nobody, O Illustrious One, can you communicate in words and teachings, what happened to you in the hour of your enlightenment. The teachings of the enlightened Buddha embrace much, they teach much – how to live righteously, how to avoid evil. But there is one thing that this clear, worthy instruction does not contain; it does not contain the secret of what the Illustrious One himself experienced – he alone among hundreds of thousands. That is what I thought and realized when I heard your teachings. That is why I am going on my way – not to seek another and better doctrine, for I know there is none, but to leave all doctrines and all teachers and to reach my goal alone – or die.//

page 28

අපිට පුරුදු සාහිත්‍යය තුළින් දකින්න නොලැබෙන මේ වගේ ප්‍රශ්න කිරීම් මේ පොත එක හුස්මට කියවන්න මාව පෙළඹුවා. සිද්ධාර්ථ නම් මේ තරුණයා සත්‍යය සොයාගෙන බොහොම දුරක් යනවා. ඔහු වැරදි තීරණ ගන්නවා, ධනය රැස්කරනවා, නාස්ති කරනවා, ලෞකික ආශාවන්ට බැඳෙනවා, ඒවා අත් හරිනවා. අන්තිමේදී වියපත් වයසේදී ඔහු සත්‍යයේ ඔහුගේම කියවීමක් අනාවරණය කරගන්නවා. 

I learned through my body and soul that it was necessary for me to sin, that I needed lust, that I had to strive for property and experience nausea and the depths of despair in order to learn not to resist them, in order to learn to love the world, and no longer compare it with some kind of desired imaginary world, some imaginary vision of perfection, but to leave it as it is, to love it and be glad to belong to it….”

page 111

මේ පොත එක්තරා යුගයකදී බටහිර ලෝකය කැළඹු බව මම ඒ ගැන ලියවුණු විස්තරයක කියෙව්වා. තමන් සෙවිය යුතු සත්‍යය, 'තමන්ගේ සත්‍යය' බව මේ කැළඹුමට හේතු වූ කරුණක්. සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට සිදුවෙන වර්ගයේ වැරදීම්, පය පැකිලීම් මැදින් අධ්‍යාත්මික ගමනක් යන කෙනෙක් ගැන ලියවුණු බොහොම ප්‍රායෝගික කතාවක් වීම නිසායි මම මේ පොතට කැමති.

................

අපේ කාලේ වගේ ආගම්වල ඉගැන්වීම් ඉස් මුදුණින් පිළි නොගන්න, ප්‍රශ්න කරමින් තර්ක කරමින් තේරුම් ගන්න ඉළන්දාරියෙක් අපේ ගෙදරත් ඉන්නවා. 

"You should read this, there is someone who even questions Lord Buddha and refuses to follow his path" එක හුස්මට ඉවර කළ පොත පුතාගේ අතට දීලා මම කිව්වා.

පිටුවක් දෙකක් කියවලා පුතා පොත අරගෙන ගියේ රස වැටිලා වෙන්න ඇති. 

අපිත් පොඩි  වයසේ පටන් දේවල් එක එල්ලේ බාර ගන්න කළින් ප්‍රශ්න කරන හැටිත් ඉගෙන ගෙන තිබුණා නම් කොයිතරම් අගෙයිද කියලා මට හිතුනා. 

Siddhartha by Hermann Hesse

Translated by Hilda Rosner

Penguin Group