'සින්දු පොත'

මට වයස දාහතරක් වගේ කාලේදී තමයි මම පිළිවෙලකට සින්දු අහන්න පටන් ගත්තේ. ඒ කාලේ මගේ ළඟ තිබුණා බැට්‍රි දාන පොඩි ට්‍රාන්සිස්ටර් රේඩියෝ එකකුත් හොඳටම පරණ කැසට් රේඩියෝ එකකුත්. ඒ දෙකම ගෙදර අතන මෙතන තියෙද්දී මං අයිති කරගත්තු ඒවා. ඒ දවස්වල මට සිංදුවල තේරුම් 'දැනෙන්න' පටන් අරන් තිබුණා. සිංදුවල වචන හරියටම දැනගන්න ඕන කියලා හිතෙන්න අරන් තිබුණා. ඉතින් මම රෑට කළුවරේ ඇඳේ හාන්සිවෙලා ඉඳන් ට්‍රාන්සිස්ටර් රේඩියෝ එක පපුව උඩ තියාගෙන රෑට යන සින්දු වැඩසටහන් අහනවා. ඒවායේ ඇහෙන ලස්සන සින්දු මතක තියාගෙන ඉඳන් ලැයිස්තුවක් හදනවා. ඒ කාලේ අවුරුද්දට එහෙම නෑයින්ගෙන් හම්බවෙන සල්ලි මම බොහොම පරෙස්සමෙන් එකතු කළා. ඒවා පාවිච්චි කළේ අර සින්දු ලැයිස්තුව දාලා මික්ස් ටේප් හදන්න. කැසට් පීස් එකකට දාන්න පුළුවන් සින්දු දාහතරයිද කොහෙද. ඒත් වැඩිපුර සින්දු ලියලා දෙන්න ඕන කැසට් එකේ ඉඩ ඉතුරු උනොත් කියලා. මගේ ලැයිස්තුවේ සින්දු දාසයක් දාහතක් එකතු උනාම මගේ එකතු කරගත්ත සල්ලි ටිකත් අරගෙන මම යනවා හොරණ ටවුමේ රෙකෝඩ් බාර් එකකට. සාමාන්‍යයෙන් රෙකෝඩ් බාර්වල වැඩකරන්නේ කොල්ලෝ වුණත් මේකේ හිටියේ අන්කල් කෙනෙක්. මම දෙන සින්දු ලැයිස්තුව ඒ අන්කල්ගෙන් පාස් වෙන්නත් ඕන. කොහොමහරි අන්තිමේදී සතියක් දෙකක් ගිහින් සින්දු ටික ගහපු කැසට් පීස් එක අතට ලැබෙනවා. ඒ දවස බොහොම සතුටු දවසක්. මම ඒක ගෙදර ගේන්නේ රටක් රාජ්ජයක් ලැබුණු ගාණට. එදාට තමයි අර පරණ කැසට් ප්ලේයර් එක ඕන වෙන්නේ. මුලින්ම හත් අට සැරයක් කැසට් පීස් එකේ දෙපැත්තම අහන එක තමයි කරන්නේ. ඊටපස්සේ සින්දු තියෙන පිළිවෙල පටුනකට වගේ ලියාගෙන කැසට් පීස් එකේ ප්ලාස්ටික් කවරේට දාන්න පොඩි කාඩ් එකක් හදලා ඒකේ මල් එහෙම ඇඳලා ලස්සන කරන රාජකාරිය. ඊළඟට තව ලොකු වැඩක් තියෙනවා. ඒ තමයි සින්දු ප්ලේ වෙද්දී නවත්තමින් ඒවායේ වචන කටුවට ලියාගන්න එක. ඊටපස්සේ ආයෙත් ප්ලේ වෙන්න ඇරලා අඩුපාඩු හදන එක. මේ ඔක්කොම කළාට පස්සේ තමයි සින්දු පොත එළියට එන්නේ.

මේ සින්දු පොත තාත්තාගේ පරණ රාජකාරී දිනපොතක්. තාත්තා ඒක අයින් කරලා අවුරුද්දකින් දෙකකින් තමයි මම අයිති කරගෙන තියෙන්නේ. මේක අද පෙරළලා බලද්දී හිතාගන්නත් බැරි තරම්. මෙතන මම සින්දු දෙසිය විසි ගානක් ලියලා තියෙනවා. එයින් විස්සක් විතර ඉංග්‍රීසි සින්දු. දිනපොතේ තාත්තාගේ සටහන් අතර තියෙන ඉඩවල මම බොහොම පරෙස්සමින් මේ සින්දු ටික ලියලා. පිටු අංක කරලා, පටුනක් ලියලා සින්දු වෙන වෙනම වර්ග කරන්න සංකේත දාලා. මේ දේවල්වලින් මම අසීමිත සතුටක් ලැබුව බව මට මතකයි. අදටත් මම සින්දුවකට ආදරේ වෙන්නේ ඒකෙ වචන 'දැනුනොත්' විතරයි. ඒකට අඩිතාලම වැටුණේ මම පුංචි කෙල්ලෙක් කාලේ මහා රෑ කළුවරේ ඉඳන් ට්‍රාන්සිස්ටර් රේඩියෝවකින් සින්දු අහද්දී වෙන්න ඇති.

අපේ පුතාටත් දැන් වයස අවුරුදු දාහතරයි. එයා කැමති ඉංග්‍රීසි සින්දුවලට. ඒත් එයා මම කැමති සිංහල සින්දු කාර් එකේ යද්දී ඇහිලා පුරුදු නිසා එයින් සින්දුවක් වෙන තැනකදී ඇහුනොත් "අන්න අම්මා කැමති සින්දුවක් යනවා" කියන්න තරම් සංවේදියි. "ඔයා පුතාට සින්දු අහන්න ඉඩ දීලාද තියෙන්නේ?" පුතාගේ හෙඩ් ෆෝන්ස් දෙක සාලේ පුටුවක වත උඩ තියෙනවා දැකලා අපේ ගෙදරට ආව මගේ යාලුවෙක් දවසක් ඇහුවා. "ඔව්, එයා සින්දු අහනවා සමහර වෙලාවට. ඇයි?" මම ඇහුවා. "ඔය ඉංග්‍රීසි සින්දුවල මොනවා කියනවද කියලා කවුද දන්නේ. මම නම් මගේ දෙන්නාට සින්දු අහන්න දෙන්නේ නැහැ." එයා උත්තර දුන්නා. මට දැනුණු පුදුමය මාව නිරුත්තර කළා .

දශක දෙක තුනකට පස්සේ, මුහුදු කීපයක් තරණය කරලා ඇවිත් මගේ ළඟ බොහොම පරෙස්සමට තියෙන මගේ මේ 'සින්දු පොත' ආයෙත් වතාවක් පෙරළද්දී මට යාලුවාගේ ඒ වචන මතක් වුණා. ඒ කාලේ ඒ විදිහට මට සින්දු අහන්න එපා කියන්න කෙනෙක් නොහිටිය එක කොයිතරම් දෙයක්ද?

පොතේ පිටු අතරේ පාට හේදුණු රෝස පාට මලක් මේ තරම් කාලෙකට පස්සෙත් බොහොම සුරක්ෂිතව තියෙනවා. ඒ වගේම මේ පොතේ බොහොම සීරුවට සිංදු බර ගාණක වචන ලිව්ව අවුරුදු දාහතරක කෙල්ලත් තාම මගේ ඇතුලේ ජීවත්වෙන බව මම දන්නවා.