ආත්මය | Pablo Neruda

We have lost even this twilight.

No one saw us this evening hand in hand

while the blue night dropped on the world.

I have seen from my window

the fiesta of sunset in the distant mountain tops.

Sometimes a piece of sun

burned like a coin in my hand.

I remembered you with my soul clenched

in that sadness of mine that you know.

Where were you then?

Who else was there?

Saying what?

Why will the whole of love come on me suddenly

when I am sad and feel you are far away?

The book fell that always closed at twilight

and my blue sweater rolled like a hurt dog at my feet.

Always, always you recede through the evenings

toward the twilight erasing statues.

- Pablo Neruda.

දිනමිණ- වසත් සුළඟ 28.03.2017

දිල්

මීට අවුරුදු ගණනාවකට පෙර බම්බලපිටියේ, ජායා පාරේ පන්තියක මා චාටඩ් එකවුන්ටන්සි ඉගෙනගත් කාලයක් තිබිණි. කවුළු අතරින් ලුණු හුළඟ විසිරුන, කෝච්චි හඬ කණ ළඟින්ම ඇසුන, අතුරු සිදුරු නැතිව සිසුන් පිරුණු ඒ පන්තියේදී දිනක් ඈ මා උන් මේසයට හවුලට වාඩිවෙන්නට ආවාය. එකල ඈ දිලිනි අක්කා ය. නමුත් ඒ හමුවීමෙන් නොබෝ දිනකින්ම නම්බු පට්ටම් ගිලිහී ඈ දිල් බවට පත්විය. චාටඩ් පන්තියෙන් ඇරඹී, පසු කලෙක සරසවියේදී දළු ලා වැඩුණු ඒ මිතුදමට මේ වෙද්දී වසර විස්සකි!

දිල් ත් මාත් උපාධි පාඨමාලා දෙකක උන්නත්,  සරසවියේ පළමු වසරේ, පළමු මාස කිහිපයේදී ම අහඹු ලෙස එකම බෝඩිමක නවාතැන් ගත්තෙමු. එතැනින් නොනැවතී අනිත් හැම බෝඩිමක් දක්වාත් මේ මිතුරු හවුල නොවෙනස් ව පැවතිණි. දිල් ඉතාමත් නිශ්ශබ්ද ඉවසිලිවත් චරිතයක් බවට ඇගේ මිතුරු මිතුරියන් සාක්කි දරනු ඇත. සරසවි කාලය පුරාවට මගේ කාමර සගයා වීම ම දිල් ගේ ඉවසීම මැනීමට හොඳ මිනුමකි. ඈට කේන්ති නම් නොයන ම තරම් ය. එකල සෝඩා බෝතල් කේන්ති කාරියක් වූ මා හා නොකඩවා යාළුකම් පවත්වා ගැනීමට මේ බව ඈට උදවු වන්නට ඇත. එකම එක වතාවක් පමණක් දිල් සරසවියේ කැන්ටිමකදී වගතුවක් නැති කතාවක් කී කොල්ලෙකුගේ කොලරයෙන් අල්ලා බැන වැදුණු  හැටි නම් මට හොඳහැටි මතක ය. වෙනදාට දිල් ගේ ඇති නිවුණු ගති සොබා හැඳිනූ බලා සිටි සැම ත්, ඒ අදාළ කොල්ලාත් පුදුමයෙන් පුදුමයට පත් වී නිශ්ශබ්ද වූ නිසා ඒ අවුල දුර දිග නොගොස් වහා වහා විසඳුනි. ඒ හැර මේ විසි වසරටම මා දිල් ගේ කේන්ති දැක නැත!

දිල් වෙතින් පිටතට දිස් වෙන අති සීරියස් ගතිය නිසා ඇයට එක එකාට කවටකම් කර බේරෙන්නට උපන් හැකියාවක් තිබිණි.එකල ඇතැම් දිනවල අප දෙදෙනාටම දේශන නොමැති විරාම වලදී  බස් රථයක නැගී නුගේගොඩ රස්තියාදුවේ යාමට අපි පුරුද්දක් කරගෙන උන්නෙමු.  අප සරසවියේ උන්නේ දෙදාස් බර ගණන් වල නිසා එකල ජංගම දුරකථන භාවිතයේ පැවතුනේ ඉතා කලාතුරකිනි.  දිනක් එසේ යන ගමනකදී අපගේ ඉදිරි අසුනේ උන් තරුණයෙකු අලුත්ම ගඩොල් බාගේ ජංගමයකින් මහා හඬින් සංවාදයක් පවත්වමින් උන්නේය.

"මං එනකම් හොංකොං ඩීල් එක ක්ලෝස් කරන්න එපා.. දැන් ඩොකියුමන්ට්ස් ටික ඔක්කොම හරිද?" 

ඔහු උස් හඬින් කෑගෑවේ බසයටම ඇසෙන ලෙසටයි.

"හරි හරි ඒවා ඔක්කොම හරි!" 

දිල් ඔහුට පිටිපස අසුනේ සිට ඉතා සන්සුන් ව ඉදිරිය බලාගෙන පැවසුවා ය.

එක් වරක් ඇය දෙස හැරී බැලූ තරුණයා තව දුරටත් දුරකථන සංවාදය ගෙනයන්නට විය. 

"එතකොට දැන් බැංකොක් ෆ්ලයිට් එක තියෙන්නේ කීයටද?"

"ඒක තියෙන්නේ තුනයි කාලට" 

නැවතත් දිල් පසුපස අසුනේ සිට ඉතා ස්ථිර ලෙස පැවසුවාය. මෙවර නම් තරුණයා ක්ෂණිකව දිල් දෙස බැලුවේ සැකයෙනි.

"කීයටද මම එයාපෝට් ඉන්න ඕන?" 

ඔහු එවර නම් ප්‍රශ්නය ඇසුවේ එක එල්ලේ දිල් දෙස බලාගෙන යි. 'හා උත්තර දීපන් බලන්න!' වැනි බැල්මක් ඔහුගේ දෑසේ විය.

"දොළහට විතර හිටියාම ඇති නේ හෙල්?" 

එවර දිල් පසෙක උන් මාවත් කතාවට එක්කාසු කරගත්තේ සිද්ධිය වඩාත් සංකීර්ණ කරමිනි. 

දිල් කෙතරම් සන්සුන්ව උන්නත් ඊට වඩා බෙහෙවින් ප්‍රාථමික මට්ටමේ උන් මට සිනාව නවතාගන්නට නොහැකි විය. අප දෙදෙනා ම දවා හළු කරන බැල්මක් හෙලූ තරුණයා,  නිදහසේ තම දුරකථන සංවාදය නිම කිරීමට අසුනෙන් නැගිට වෙනත් අසුනක් සොයාගෙන ගියේ විශේෂණ පද කිහිපයක් ද මුමුණමිනි.

"පිස්සුද මැට්ටි එක එක කොල්ලන්ගේ කෝල්ස් වලට අග අල්ලන්නේ??" 

මා ඉතා අමාරුවෙන් සිනහව නවතාගෙන ඇගෙන් විමසූ විට දිල් පැවසූයේ  "ඉතින් එයාගේ කෝල් එකට මම උත්තර දුන්නා කියලා ඔප්පු කරන්නේ කොහොමද? මම ඔයාත් එක්ක කතා කළා වෙන්න බැරිද?" වැනි ඉතා තාර්කික අපබ්‍රංසයකි. 

දිල් මෙසේ බොහෝ අවස්ථාවල බස් රථවලදී දුරකථන සංවාද උපකාර සේවාව සිදු කළ ද එකම අවස්ථාවකවත් අප දෙදෙනා ගුටි නොකෑ බව මා වාර්තා කරන්නේ සතුටිනි!

දිල් සතු තවත් සුවිශේෂ දස්කමක් විය. එනම්  ඇතැම් දිනවල සරසවියේ දේශනවලදී ඉදිරි අසුනක හිඳ, දෑස ඇරගෙනම තද නින්දේ පසුවීමයි. දේශනය අවසන ඇගේ සටහනේ ඇත්තේ බලි කුරුටු රැසකි. එහෙත් ඇගේ මේ වික්‍රමය කිසි විටෙක අනාවරණය වී ඈ දොස් අසා නැත. එමෙන්ම ඈට ඉන් පාඩුවක්ද වී නැත. දිල් පැවරුම් සම්පූර්ණ කිරීම බලා සිටීම එකල බෝඩිමේ අපගේ විනෝදාංශයකි. පැවරුමේ ඩෙඩ්ලයින් එකට පෙර දා රෑ මේස රෙදි යටින්, පැරණි පොත් පත් අස්සෙන් තමන්ගේ අසම්පූර්ණ සටහන් සොයාගන්නා දිල්, 'නයිටක් ගසා' කෙසේ හෝ හරවත් ලියවිල්ලක් ලියා ඊට ඉහළ ලකුණු ගැනීම සාමාන්‍ය දෙයක් විය.

අප දෙදෙනා බැච් දෙකක උන්නත් සරසවියට ආවේ ගියේ එකටය. එකෙක් අනිකාගේ දේශන අහවරවන තෙක් සරසවියේ අතන මෙතන තාවර වීම සාමාන්‍ය දෙයක් විය. එමෙන්ම එකිනෙකාගේ මිතුරු මිතුරියන් ද හවුලේ ආශ්‍රය කෙරිණි. වරක් දිල් ඇතුළු මිතුරු කැළ නිමවූ වේදිකා නාට්‍යයක තිර රචනය/ අංග රචනය/වේදිකා අලංකරණය ආදී සියලු කාර්යයන්ට පැත්තක සිට අත දැමීමට මට ද වරම් ලැබුණේ එලෙසයි. හවස් වනතුරු සරසවියේ කස ගස් සෙවනේ දෙබස් යලි යලි ලියමින්,  නාට්‍යය පුහුණුවෙමින්, මා ඇතුළු කිසිදාක මෙවැනි කාර්යයක් නොකළ පිරිසක්  විසින් මේ නාට්‍යය නිපදවන ලදී. මෙහිදී දිල් පණ පෙව්වේ කතාවේ මිත්තණිය ගේ චරිතයටයි. පුයර දමා ඇගේ දිගු කේශ කලාපය සුදු පැහැ කිරීමටත්, ඈට නවගුණ වැලක් ලෙස පාවිච්චියට මගේ මිතුරෙකුගේ කරෙහි තිබුණු රස්තියාදු ඇට මාලයක් සොයාදීමත් මට පැවරිණි. කොණ්ඩයට පුයර දැමීම ඉවසා සිටි දිල් නවගුණවැල නම් පාවිච්චියට ගත්තේ කිහිපවරක් සබන් දමා සේදීමෙන් පසු ය! කෙසේ හෝ අන්තිමේදී මේ නාට්‍යය කෙතරම් සාර්ථක වී ද යත් අප නොසිතූ ලෙස එය අන්තර්-පීඨ නාට්‍ය තරඟාවලියකටත් සුදුසුකම් ලැබීය. පසෙක සිට නාට්‍යය නිෂ්පාදනයට සම්බන්ධ වූ මට එලෙසම පසෙක සිට මේ ජයග්‍රහණයට හවුල් වීමට ද අවස්ථාව හිමිවූයේ දිල් නිසාම ය.

සිවු වසරක් ම බෝඩිම්වල ගතකල නිසා දිල්ටත් මටත් කෑම සම්බන්ධයෙන් නම් මතක රැසක් ඇත. අපගේ පළමු බෝඩිමේදී  කිසිම පෙර දැනුම් දීමකින් තොරව අපට ඇතැම් දිනවල රාත්‍රී කෑම අහිමි විය. ඒ බෝඩිමේ ඇන්ටි ඉවුම් පිහුම් ස්ට්‍රයික්  කළ දිනවල ය. කිසිදු හැල හොල්මනක් නොමැතිව ඇය එසේ කාමරයට වී ඉන්නේ අපේ ගැටළුවක් නිසා නොව දුරක සේවය කල ඇගේ සැමියා සමඟ දුරකථනයෙන් බහින් බස් වූ දිනට බව අප සොයා ගත්තේ සෑහෙන නිරාහාර රාත්‍රීන් ගතවූ පසු ය. රත්තණපිටිය හන්දියට සෑහෙන දුරකින්, පාලු අතුරු පාරක තිබුණු ඒ බෝඩිමෙන් පිටවී රෑට නම් කෑම සොයා කඩවල රස්තියාදු වීමට අපට හැකියාවක් තිබුනේ නැත. ඒ නිවසේදී අපට කුස්සියත් තහනම් ප්‍රදේශයක් වූ නිසා කෝකටත් සූදානමින්, නිතර කාමරයේ ක්‍රීම් ක්‍රැකර් ආදිය තොග වශයෙන් ගබඩා කරගෙන සිටියෙමු. හවසට බෝඩිමට පැමිණි විට ඇන්ටි ව කෙසේ හෝ කතාවට අල්ලාගෙන, ඇගේ මූඩ් එක බලා, ‘අද රෑට කන්න හම්බවෙන දවසක්ද?’ යැයි සොයාගන්නට එකල දිල් ට විශේෂ දස්කමක් විය.

ඉන්පසුව උන් බෝඩිම් වලදී කඩ කෑම කා නිදි වර්ජිතව ගෙවුණු රාත්‍රියයන්, ගිහාන්ස් ඇතුළු සරසවිය අවට කෑම කඩ වල සේවකයන් සමඟ සිදුවූ 'මත ගැටුම්', අති විශේෂ ජපුරේ කැලේ-කඩේ නම් කැන්ටිමේ කොත්තු රොටි, එගොඩවත්ත කන්ද බැස බෝඩිමට එන ගමනේදී 'ජම්බෝ ජොලියක්' කෙතරම් දුරක් දක්වා දිය නොවී පවතියිදැයි ඔට්ටු ඇල්ලීම්, සිඟිති හැලිබොරේන්ජ් අවශ්‍යතා ආදිය දිල් ගේත් මගේත් කෑම මතක ලැයිස්තුවේ තැන තැන ඇත. කෙසේ වෙතත් දිල් අතින් පිසෙන කෑම ඉතා රසවත් බව මා හරියටම සොයාගත්තේ අවසන් වසරේදී අප 'උයාගෙන කන' බෝඩිමකට සැපත් වූ පසුවයි. එකල දිල් සීමිත අඩුවැඩිය යොදාගෙන එක එක වර්ගයේ 'දිල් ස්පෙෂල්' කෑම වර්ග පිසුවා ය. චිකන් හොද්දට බිත්තරයක් කඩා දමා- 'එකම පවුලේනේ - ඔන්නොහේ කන්න!' යැයි අපව උනන්දු කළා ය. මේ ප්‍රණීත කෑම සෙසු අපට කෙතරම් සතුටට කරුණක් වීද යත් දවල් කෑම කා අත සෝදාගන්නටත් පෙර 'දිල්, රෑට මොනවද?" යැයි අසන්නට අපි පුරුදු වී සිටියෙමු. මීට අමතරව ඒ බෝඩිමේ ඇන්ටිගේ දියණියන් ද මවගේ බැනුම් මැද, රෑ වෙද්දී තම පිඟන් රැගෙන බෝඩිමට සේන්දු වන්නට පුරුදු වීමත් දිල්ගේ ඉවුම් හැකියාවට සාක්කි විය.

දිල් ත් මාත් දිල් ගේ නංගීත් හැඩරුවෙන් යම් සමානකමක් තිබීම තනිකරම අහඹු සිදුවීමක් විය. මා දිල්ගේ නිවසට ගොස් සිටි දිනක අප තිදෙනා දුටු ඇගේ දුර නෑදෑ නැන්දා කෙනෙකු 'අනේ... කෙල්ලෝ තුන්දෙනාම තාත්තා මයි!' පැවසුවේ ඉතා ආදරයෙනි. අප තිදෙනා එය අසා වැටි වැටී සිනාසුණේ කුමකටදැයි ඒ නැන්දා තවමත් කල්පනා කරනවා ඇත! දිල් මගේ ගෙදර ස්ථිර පදිංචි වීසා ලැබුවේ අප මිතුරුකමේ මුල දවස්වලමය. සරසවි නිවාඩු කාල, ස්ටඩි ලීව් කාල ඈ එහි නිරතුරුව ගත කළාය. එහිදී ඈ මටත් වඩා නිවසේ වැඩපල වලට සම්බන්ධ වී, සැමගේ සිත් දිනාගෙන නිවැසියෙක්ම වූවා ය. දැන් ගජ ඉලන්දාරියෙක් වී ඇති ලොකු අක්කාගේ ලොකු පුතා එකල බහ තෝරන වයසේදී 'දිල්, දිල්' කියමින් ඈ පස්සෙන්ම වැටී සිටි අයුරු මට මැවී පෙනේ. ආපසු හැරී බලද්දී, බෝඩිමේදීත්, ගෙදරදී ත් හවුලේ පාඩම් කරන්නට දිල් ත් මාත් වෙන්කළ කාලයෙන් වැඩි හරියක් ගත වූයේ නන් දෙඩවිලි, නවකතා කියවිලි, රස්තියාදු ආදී විවිධ විෂය බාහිර ක්‍රියාකාරකම් වලට බැවින් අප දෙදෙනාම විභාග සමත් වීමත් පුදුමයට කරුණකි!

[මේ සටහන දිල් ගේ උපන්දිනයට ලියැවුණකි. අප අතර දුර මුහුදු කිහිපයක් නිසා දිල් ටත් මටත් නිතර හමුවිය නොහැක. යම් තරමක අන්තර්ජාල ආසාත්මිකතාවයක් ඇති දිල් ව නිතර ඔන්ලයින් මුණගැසෙන්නේද නැත. හමුවන හැම වරකම ඊයේ වෙන් වූවා සේ  යළිත් වරු ගණන් දොඩමලු විය හැකි මිතුරුකම් ඇතිවන්නේ කලාතුරකිනි. විසිවසක් පැරණි මේ මිතුදමත් එවැන්නකි.]

sketched in Paint

තටු තිබුණි නම්

If you and I
Had wings to fly -
Great wings like seagulls' wings -
How would we soar
Above the roar
Of loud unneeded things!

We two would rise
Through changing skies
To blue unclouded space,
And undismayed
And unafraid
Meet the sun face to face.

But wings we know not;
The feathers grow not
To carry us so high;
And low in the gloom
Of a little room
We weep and say good-bye.

-Edith Nesbit

දිනමිණ, වසත් සුළඟ 21.03.2017 

නැවතුම

අහසක් පුරා තෙත බිඳුවක් නැති කලෙක

කවියක් ලෙසට වත් නොපිපුණි හිත සතුට

දිය සිඳි බිමක ගුරු පෑ දුහුවිලි අතර

සඟවා බොහෝ කල් විය බිඳි හදවතම

බෝ දුර ඇදෙන ගැල් ගමනක අතරතුර

එක නුග රුකක සිසිලස මහමෙර තරම 

ගණ කළු අඳුරු දින දින පිරි දිගු සසර 

එක තරු කැටක එළියත් දෙනෙතට අඳුන

නුඹ ළය හිස හොවමි, හදවත හඬ අසමි 

මහදට පුරුදු තානම ළඟ හිත තබමි

කවුළුව දුරින් ඉහිරෙන සඳ දිය දකිමි

නුඹේ කටහඬක කැටයම් හීනෙක අඳිමි

Grunge Nature Art

පුතුන්

මා බලා සිටියේ ඈතින් පෙනෙන ගොඩනැගිලි සහ තුරු මුදුන් අඳුරු සෙවනැලි වලින් ගිලගන්නා ආකාරයයි. හිරු බැස යමින් තිබුණද තැන තැන රන්වන් ඉරි ඉතිරි කර ගොස් තිබිණි. බිත්තියක් පළලට පැතිරුණු වීදුරු කවුළුව නිසා සය වෙනි මහලේ උන් මට දැනුණේ මා අහසේ පාවෙන්නා මෙනි. අවට පැතිරුණේ බරැති නිහඬ බවකි. ඉඳහිටක ඈතින් ඇසෙන කෙඳිරියක්, බිළිඳු හැඬුමක් නොවන්නට, මෙය රෝහලක් බව ලේසියෙන් අමතක කරන්නටත් තිබිණි.

මා ළය පුරා උණුසුම් තෙතක් දැනෙද්දී මා අත උන් බිළිඳා කෙඳිරියක් නැඟීය. තවමත් පැය ගණනක් වයසැති ඔහු දැනටමත් ඔහුට හැකි සියලු ක්‍රියාකාරකම් සම්පූර්ණ කරමින් ජීවිතය ග්‍රහණය කරගෙන ඇත. උපන් මොහොතේ සිට ඒකායන අරමුණෙන් අහර සොයන්නත්, උණුසුම සොයන්නත් ඔහු උගෙන පැමිණ ඇති සේයි. බිළිඳාගේ තෙත රෙදි කඩ මා ඉවත් කළේ ඔහුගේ මව ගේ නින්ද නොබිඳින්නට පරෙස්සම් වෙමිනි. දරු ප්‍රසුතියේ වෙහෙසත්,  සැත්කමෙන් පසු ලද වේදනා නාශකවල මත් බවත් නිසා නංගී ගැඹුරු නින්දක පසු වුණා ය. ඇගේ මුහුණ හරහා නින්දෙන්ම විටින් විට වේදනාවේ ඉරි ඇඳී මැකී යනු පෙනිණි. 

තම නින්දට තිබුණු බාධා ඉවත් කෙරුණු නිසා බිළිඳා යළිත් මා අතේ සුවසේ නිදන්නට විය. කාමරයේ තිබුණු එකම පුටුවට බර වූ මා, ඔහු එතූ ෆ්ලැනල් රෙදි පොදිය තුරුළු කරගත්තේ ඔහුගේ අළුත් සුවඳින් හදවත පුරවා ගනිමිනි.

නිරායාසයෙන් මා සිත ඉගිලී ගියේ දස වසරකට එපිට මා පුතු ඉපදුණු දිනය වෙතටයි. ප්‍රසූතියට පෙර දැනුණු සිත කය හිරි වට්ටන බියත්, වදනින් කියා නිම කළ නොහැකි ප්‍රසුති වේදනාවත්, පුතු පළමු වරට අතට ගත් විට දැනුණු ළය පෙලූ රිදුම මුසු සතුටත්, මතකයේ මෑත ඉවුරක තවමත් රැළි ගසමින් තිබිණි.  මවු රටෙන් ඈත රටක රෝහලක උන් මට සැලකිලි කිසිත් අඩුපාඩු නොවුනද රෝහලේ නීති රීති අනුව රාත්‍රියට මා අසල කිසිවෙක් නවතා ගැනීමට නම් අවසර නොලැබිණි. මෙවැනිම පළමු රාත්‍රියක, දරුවා මගේ ඇඳ අසල කුඩා බැසිනෙට්ටුවක බහා තිබුණු අතර නළ මඟින් ඖෂධ ශරීරගත කරමින් තිබුණු බැවින් ඇඳෙන් නොබසින්නට මට අණ පනවා තිබිණි. දින දෙකක් පමණ එකදිගට නිදිවරා තිබුණද අලුත උපන් දරුවා අතපොවන මානයේ නැති නිසාදෝ ඒ රැයේදී නින්ද මා අහලකට වත් ආවේ නැත. ඉතා අපහසුවෙන් ඇඳෙන් බැස සේලයින් කනුවත් තල්ලු කරමින් පුතු ළඟට ගොස් නුහුරට ඔහුව වඩාගෙන නැවතත් ඇඳ වෙත එන්නට මට පැයක් පමණ ගත වූ හැටිත්, පසුව පැමිණි හෙදියක් සිනාසෙමින් මට දොස් කියූ මුත් අප දෙදෙනාට එලෙසම ඉන්නට දුන් හැටිත් මතක් වී මට නැඟුණේ සිනහවකි. ඒ පළමු රාත්‍රියත් අද මෙන්ම බොහෝ දිගු එකක් විය.

මා පළමු වරට බිළිඳෙකු රැකබලාගත්තේ ලොකු අක්කාගේ පුතු ඉපදුණු විටයි. එවකට උසස් පෙළ විභාගය ලියා අවසන් ව ගෙදර උන් මට එය මහත් ප්‍රීති ජනක විනෝදාංශයක් විය. දරුවාගේ වැඩපළට අම්මාත් අක්කලාත් උන් බැවින් මට පැවරුණේ අත් උදවු රාජකාරී ය. ඔහුගේ කැරළි ගැසුණු හිසකෙස් හැඩට පීරන්නටත්, දවසට කීප වතාවක් මල් මැසූ අළුත් කමිස අන්දන්නත් මම කැපවී සිටියෙමි. එය එක්තරා ආකාරයක බෝනිකි සෙල්ලමක වැඩි දියුණු අවස්ථාවක් වැනි විය. බිළිඳාගේ පෙකණිය වේලී හැලී යන්නට පෙර දිනයක ඔහුව නාවද්දී තුවාලය පෑරී ලේ වෑස්සුණු හැටිත්, ඒ දැක අසල උන් මා එසැණින් ක්ලාන්ත වූ හැටිත් මට හොඳහැටි මතක ය! උදෑසන හිරු එළිය වැටෙන්නට ළදරුවා ව ගෙමිඳුල ට රැගෙන යෑම එකල දිනචරියාවේ මගේ ප්‍රියතම අංගයක් විය. පිණි ඉහුණු ගහකොළ, අලුත පිපුණු මල් පෙන්වමින් ඔහු සමඟ මම බොහෝ වෙලාවක් මිදුලේ ගත කළෙමි. බිළිඳෙකුගේ දෑස රූප හඳුනාගන්නට කල් ගතවෙන බවත්, මුලින්ම පෙනෙන්නේ ඇතැම් පාට පමණක් බවත් මා උගත්තේ මේ ගමන් වලදීයි. තවත් කලකට පසු පොඩි අක්කාගේ පුතු උපදිද්දී මා සරසවියෙන් පිටවූවා පමණි. ප්‍රසූතියෙන් පසු ඇතිවූ සංකූලතාවයක් නිසා පොඩි අක්කා ඉතා අවදානම් තත්ත්වයක දවස් කීපයක් ගත කළා ය. ඒ වකවානුවේදී සිරින්ජයකින් කිරි පොවමින් හාමත් වන්නට නොදී ඒ පුතු රැක බලාගත්තේ අම්මාත් මාත් ය. පසු කලකදී පොඩි අක්කා නැවත රැකියාවට ගිය පසු පුතාගේ වැඩි වගකීම මට පැවරිණි. ඒ මා රැකියාවක් බලාපොරොත්තුවෙන් නිවසට වී උන් කාලයයි. කරදරයක් නැති දරුවෙකු වූ ඔහුට කැවීමට පෙවීමට අපහසු වූයේ නැත. එහෙත් දිනක් පළතුරු කවද්දී කැබැල්ලක් සිරවී ඔහු කහින්නට වූ හැටිත්, නාසයෙන් පළතුරු දියර වැගිරුණු හැටිත් මතක් වෙද්දී දැනුදු ඇඟ කිළි පොලා යයි. දැන් මේ කොලුවන් දෙදෙනාම මටත් වඩා උස ඉලන්දාරි වී ඇත. ඔවුන්ව වඩාගෙන සුරතල් කළ කාලය අද ඊයේ නොවන බව සිහිවෙන්නේ ඔවුන්ගේ උස මහත දකින විට පමණි.

මා අත උන් බිළිඳා අත පය සොලවන්නට වූයෙන් මගේ අඩ නින්දත්, මතක ආවර්ජනයත් බිඳිණි. කවුළුවෙන්ව පිටත තනි කළු පැහැය කියාපෑවේ රාත්‍රිය එළැඹි තිබුණු බවයි. කාමරයෙන් පිටත ට්‍රොලි ශබ්දත්, කටහඬවල මුණු මුණුවත් වැඩි වී තිබිණි. ඇහැරී උන් බිළිඳා මගේ උනුහුමේ කිරි සොයන්නට විය. ඔහුගේ මව ඇහැරවා ඔහුගේ කුස පුරවාලීම ඇයට පැවරූ මම යළිවරක් කවුළුව අද්දරට පිවිසුණෙමි. තවත් වසර කිහිපයකින් අප නැවත ලංකාවට පැමිණි විට මේ කොලු පැටියාත් දුවමින් පනිමින් සිටිනු ඇත. තවත් කාලයකින් ඔහුත් උස් මහත් වී, 'එකල කුඩාවට සිටියේ මොහු ම දැයි' සිතෙන තරමට ලොකු මිනිසෙක් වී සිටිනු ඇත. ඉඳහිට දකින්නට ලැබෙන ලොකු මාමාත්, ලොකු නැන්දාත් ඔහුගේ මතකයෙන් ඈත් වන්නටත් ඉඩ ඇත. එහෙත් කෙතරම් කාලය ගත වූවත් ඇතැම් මතක හා බැඳීම් නොවියැකෙන බව මේ වෙද්දී මම හොඳ හැටි දැන උන්නෙමි. අද දවසේ මතකයත් අදින් ඇරඹුණු මේ බැඳීමත් එවැන්නක් වනු ඇතැයි මම නිහඬව ප්‍රාර්ථනා කළෙමි. කවුළුවෙන් එපිට කොළඹට ඉහළින් පැතිරුණු ගණ අඳුරු අහසේ තරු එක දෙක මෝදු වෙමින් තිබිණි. එක් දිනක් ගෙවී යමින් තිබුණත් තවත් නැවුම්  දිනක් නිසැකවම එළඹෙන්නට නියමිතව තිබුණි.

My brand new nephew- Ninewells Hospital, Sri Lanka- Dec 2016

Poem for a 40th Birthday | Nicolette Stasko

හතලිස්වෙනි උපන්දිනයකට

කෙතරම් අමුතු ද

කෙතරම් හොඳට ගැලපේ ද

ගස් වල පත්

කහ පැහැයට හැරීම

මැයි මාසයේදී ම

මා ජීවිතයෙන් අඩක් අවසන් වෙද්දී ම

වෙනස් වීමක් අපේක්ෂා කළා ද මා?

වෙනස් ලෙස දැනීමක්?

අපේක්ෂා කළා ද

තූර්ය වාදනයක්,

ගිනි කෙළි,

-දුරක සිට මා අදහන අය ?

අප අස්වැන්න ලබන්නේ වැපිරූ දෙයිනි

අද

මා සතුව ඇත

එක් යහපත් ස්වාමියෙක්

මුළුතැන්ගෙයි කෑමක් හදමින්

එක් කුඩා දියණියක්

සෝපාවේ කිවිසුම් හරිමින්

ඈත විල් තෙරේ

නිල් අහස් පසුබිමේ

ගිනි ඇවිලුණු කඩු පෙළක් ලෙස

රන් පැහැති පොප්ලර් ගස් පෙළ සීරුවෙනි

Poem for a 40th Birthday | Nicolette Stasko

How strange it is

how appropriate

the trees turning yellow

in May now

half my life is over

did I expect

to be

different

feel differently?

a brass band

fireworks

worshippers from afar?

we reap what

we sow:

this day

I have

one good man

making curry in the kitchen

one little daughter

sneezing on the couch

around the lake

the golden poplars stand

erect and sharp as flaming swords

against the blue

blue sky

 

-Oil on canvas- Graham Gercken

Finding words

sometimes words-

are elusive, evasive

hiding in the shadows 

of the murky depths of hurt

sometimes words-

are heavy, suffocating

refusing to form

in the deep gulf of grief

sometimes words-

are a caress, a touch

healing the torn,

the rifts of the heart

sometimes words-

are a memento, a gift

hidden away with love

in crevices of time

sometimes words-

may be all I have

when palings are sharp 

and distances, vast

Picture drawn in MS Paint on textured paper