ඈෂ් ගස

ඈෂ් ගස
මඟ අසල

සරත් කල උදෑසන
මිහිදුමෙන් සළු අඳින,
කහ පැහැති පත් අතර...
ගීත තවරා තබන,
අඩ අඳුර, ලා එළිය
අතර හිඳ සිනාසෙන,

ඈෂ් ගස
නුඹ ය මට,
කතා සහසක් කියන

[මම වැඩට යන පාරේ ඈෂ් ගහක් දකිනවා හැමදාම. පුදුම වැඩේ කියන්නේ වසන්ත කාලේදී, ගිම්හාන කාලේදී විශේෂයෙන් පේන්නේවත් නැති මේ ගහ, සරත් කාලේදී කැපිලා පේන්න පටන් ගන්න එක. අනිත් කාලවලදී කොළ පාටින් පිරිලා තියෙන ඈෂ් ගහ ටිකෙන් ටික පරිසරය සීතල වෙද්දී ලස්සන කහ පාටකට හැරෙනවා. ඒක ඈත තියාම දිස්නේ දෙන, මතක හිටින පාටක්. තව ටික දවසකින් මේ ලස්සන, සීත කාලය බිලිගන්න බව නම් දන්නවා. ඒත් මේ ලස්සන ගහට පුංචි සැමරුමක් දෙන්න මේ චිත්‍රය අඳින්න හිතුනා]

මේ කවිය ඔබටයි

I Am Offering this Poem

I am offering this poem to you,

since I have nothing else to give.

Keep it like a warm coat

when winter comes to cover you,

or like a pair of thick socks

the cold cannot bite through,

I love you,

I have nothing else to give you,

so it is a pot full of yellow corn

to warm your belly in winter,

it is a scarf for your head, to wear

over your hair, to tie up around your face,

I love you,

Keep it, treasure this as you would

if you were lost, needing direction,

in the wilderness life becomes when mature;

and in the corner of your drawer,

tucked away like a cabin or hogan

in dense trees, come knocking,

and I will answer, give you directions,

and let you warm yourself by this fire,

rest by this fire, and make you feel safe

I love you,

It’s all I have to give,

and all anyone needs to live,

and to go on living inside,

when the world outside

no longer cares if you live or die;

remember,

I love you.

- Jimmy Santiago Baca

දිනමිණ- වසත් සුළඟ, 24.04.2017

ගාෆීල්ඩ් සහ මම

මා චිත්‍රයට නැඟූ ගාෆීල්ඩ්- අප්‍රේල්, 2017

ඔබ ගාෆීල්ඩ් හඳුනන්නේ නැති වීමට ඉඩ ඇත. එහෙත් හඳුනන්නේ නම් කම්මැලිකමත්, බඩජාරිකමත් අතින් මුල් තැන ගත් කාටූන් චරිතයට හිමි නම්බු නාමය හිමිවන්නේ ඒ තැඹිලි පාට, මහත, නිදිමත බළල් තඩියාට බව ඔබ දන්නවා සිකුරු ය. දවසෙන් වැඩි හරියක් නිදාගන්නත්, අත පහත ඇති ඕනෑම කෑමක් ආහාරයට ගන්නත්,  ඊට අමතරව තම හිමිකරු ජොන් ට සහ නිවැසි බල්ලා වන ඔඩි ට දස වද දෙන්නටත් ඌ කිසි සේත් අමතක කරන්නේ නැත. බොහෝ ඈත අතීතයකදී මගේ ගජ මිතුරෙකු වූ ගාෆීල්ඩ් නැවතත් මෑත දිනකදී මට මුණගැසුණේ අහම්බෙනි. පාසැල් නිවාඩුවට කියවන්නට පොත් ගන්නට පුස්තකාලයට ගිය මගේ දස හැවිරිදි පුත්‍රයා ගාෆීල්ඩ් චිත්‍ර කතා පොත් මිටියක්ම ගෙනැවිත් තිබිණි. ඒවා දැක පැරණි මිතුරෙකු දැකීමේ ප්‍රීතියෙන් පිනා ගිය ද,

“මේවාද කියවන පොත්? මේවායේ තියෙන්නේ රූප විතරනේ.. අලුතෙන් වචනයක් වත් ඉගෙනගන්න පුළුවන් ද මේවා කියවලා?” යැයි පුතාට සාම්ප්‍රදායික ‘අම්මා වර්ගයේ' ගෝරනාඩුවක් එල්ල කිරීමට මම අමතක නොකළෙමි. එනමුත්“But they are so funny! I am going to try to draw Garfield too” යැයි ඔහුගෙන් ලද පිළිතුර මා නිරුත්තර කිරීමට සමත් විය.

මට ගාෆීල්ඩ් මුලින් මුණගැසුණේ මා පාසැලේ අටේ පන්තියේ උගනිද්දී යි. එවකට තාත්තා පිටරටක රැකියාව කළ නිසා අක්කලාටත් මටත් නොයෙක් අරුමෝසම් පාසැල් උපකරණ තිබිණි. වරක් තාත්තා මට මගේ නමේ මුල් අකුර ඇති යතුරු රඳවනයක් ගෙනාවේය. අඟල් තුනක් පමණ විශාල ඒ H අකුර අසල ගාෆීල්ඩ් පූසෙක් සිනාසෙමින් සිටියේය. ඉන් පෙර ඌ නොදැක තිබුණු බැවින් ඒ ගාෆීල්ඩ් බව මා දැනගත්තේ එහි පසෙක කුඩා අකුරෙන් ™ Garfield යැයි සඳහන් කර තිබුණු නිසායි. පාසැලේවත් කිසිකෙනෙකුට නොතිබුණු වර්ගයේ මේ සුවිශේෂ යතුරු රඳවනය මම එකල පණ මෙන් ආරක්ෂා කළෙමි. පාසැල් බෑගයේ සිප් එකට අමුණා තිබුණු එය  සුරක්‍ෂිතව ඇතිදැයි මම දවසට කිහිප වතාවක් පරීක්ෂා කළෙමි. ගෙදරදී කම්මැලි හවස්වරු වල ඒ ගාෆීල්ඩ්ව චිත්‍රයට නඟන්නට මම උත්සාහ කළෙමි. පෙනුමෙන් සරල වූවත් ඒ රුවේ කිසියම් කලාවක් ඇති බව මා උගත්තේ මෙලෙස පැය ගණන් ඌ ව හැදෑරීමෙනි. එනමුත් වැඩිකල් ගත නොවී, විය හැකිව තිබුණු පරිදිම, දිනක් පන්තියෙන් පිටත යම් ක්‍රියාකාරකමකට ගොස් මා පැමිණෙද්දී, ඒ යතුරු රඳවනය මගේ බෑගයෙන් අතුරුදන් වී තිබුණි. පාසැල් වයසේදී මෙවැනි අහිමිවීම් අහස පොළොව නුහුලන අපරාධ ය. මට දැනුණේ සුළු පටු දුකක් නොවේ. වර්තමානයේදී මා පුතුට පාසැලේදී මෙවැනි සිදුවීමක් වී නම්, ‘මොකටද ඔයා ඒක ඉස්කෝලේ අරන් ගියේ? ගෙදර තියාගත්තා නම් නැතිවෙන්නේ නැහැනේ’ යැයි මා පවසනු ඇත. එහෙත් සෙසු සගයන්ට නැති අරුමෝසමක් තමාට හිමි නම් එය පෙන්වා ආඩම්බර වීම සෑම ළමයෙක් තුළම ඇති නොතිත් ආශාවකි. කෙසේ හෝ එලෙස ගාෆීල්ඩ් අහිමි වීමෙන් මගේ ප්‍රියතම විසිතුරු යතුරු රඳවනය නැති වූවා පමණක් නොව, මා ගාෆීල්ඩ් චිත්‍රයට නඟන්නට දරමින් උන් උත්සාහයත් අතරමඟ නැවතිණි. අන්තර්ජාලයක් නොතිබුණු එකල මට අඩුම තරමේ චිත්‍ර ඇඳීමට අභ්‍යාසයට වත් තවත් ගාෆීල්ඩ් රුවක් සොයාගැනීමට අවස්ථාවක් නොතිබිණි.

කාලයත් සමඟ මට කෙමෙන් ගාෆීල්ඩ් අමතක විය. තවත් වසර කිහිපයක් ගතවෙද්දී අප නිවසේ පාසැල් යන වයසේ පසු වූයේ මා පමණි. එහෙත් කෙතරම් වයසින් වැඩුනත් පවුලක බාලයා, බාලයාම බව සනාථ කරමින් මට ඒ වෙද්දීත් තාත්තාගෙන් අරුමෝසම් පාසැල් උපකරණ ලැබෙමින් තිබිණි. මට දෙවෙනි වරට ගාෆීල්ඩ් මුණ ගැසුණේ මෙලෙසයි. මා උසස් පෙළ පන්තියට ඇතුළත් වූ වසරේදී මට තාත්තාගෙන් ගාෆීල්ඩ් සන්නාමයෙන් යුත්  පැන්සල් රඳවන පෙට්ටියක් ලැබුණි. එහි කළු පැහැති පසුබිමේ ගාෆීල්ඩ් ගේ රූ එකක් නොව හයක් ම තිබිණි. සිනාසෙන, දුවන, ඔරවන, නිදන ඒ ගාෆීල්ඩ් රූ රැස දැක ප්‍රීති ප්‍රමෝදයට පත් වූ මම වහා වහා යළිත් ගාෆීල්ඩ් චිත්‍රයට නැඟීමේ ප්‍රයත්නය ඇරඹුවෙමි. පාසැලේදී සෙසු පන්තිවල මෙන් නොව උසස් පෙළ පන්තිවලදී පාඩමට සිසුන්ගේ අවධානය අඩු වීම සාමාන්‍ය සංසිද්ධියකි. අප පන්තියේදීත් පාඩමට උනන්දුවක් දැක්වූයේ පළමු ඩෙස්ක් පේළි වල සිසුවියන් පමණි. මා සමඟ පසු පෙළවල උන් මගේ යෙහෙළියන් පොත් යට සඟවා ගත් නවකතා කියද්දී මා සටහන් පොතේ හිස් ඉඩවල එක සීරුවට පැන්සල් පෙට්ටියේ උන් ගාෆීල්ඩ්ව පිටපත් කළෙමි. මගේ මේ උමතුව හැඳිනූ මගේ යෙහෙලියෝද ගුරුවරියන්ට රහසින් මගේ ප්‍රගතියේ ගුණ දොස් විචාරමින් මා උනන්දු කළෝය. එහෙත් ඇතැම් දින වල චිත්‍රය වෙත තිබුණු මගේ අවධානය තීව්‍ර වීමත් සමඟ පැන්සල් පෙට්ටිය බිම වැටුණු අවස්ථාද තිබිණි.  එය යකඩින් නිම කර තිබුණු බැවින් බිම වැටුණු විට ඉන් උස් හඬක් නිකුත් වූ අතර, ඒ සමඟ නැඟෙන මිතුරියන්ගේ සිනා හඬත් ඒ කිසිවකට හේතු නොදත් ගුරුවරියන්ගේ  අන්දමන්දයත් මට හොඳ හැටි මතක ය! කාලයක් තිස්සේ නිරතුරු අභ්‍යාසයේ යෙදීමෙන් පසු මට මුල් රුවට සෑහෙන සමානකමකින් යුත් ගාෆීල්ඩ් ලා අඳින්නට හැකි විය. ඉන්පසු මිතුරියන් ගේ කොන්ත්‍රාත් වලට අනුව අනුන්ගේ සමරු පොත් සටහන්, උපන්දින සුබ පැතුම්, පෙම් හසුන් ආදියේ ගාෆීල්ඩ් ලා ඇඳ දී කෙළවරක් නැති කාලයක් උදා විය. ඒ හැම එකක්ම අභ්‍යාසයක් සේ සලකා මා සතුව ඇති සාම්පල් රූ හයේ කොටස් එකතු කර අලුත් ඉරියව් සහිත ගාෆීල්ඩ් ලා මැවීමට මා උත්සාහ කළ අතර ඉන් ඇතැම් ඒවා සාර්ථක නොවූ බවද කිව යුතුම ය. 

මා සතුව තිබුණු වර්ගයේ ගාෆීල්ඩ් පැන්සල් පෙට්ටියක් අන්තර්ජාලයේ සොයද්දී ඊට සමාන රෝස පැහැති පෙට්ටියක රුවක් මට හමුවිය.

එය අලෙවියට ඉදිරිපත් කර තිබුණේ vintage හෙවත් පැරණි භාණ්ඩයක් ලෙසටය!

කෙසේ  හෝ එලෙස දෙවෙනි වරට මා සොයා ආ ගාෆීල්ඩ් එවර නම් මා අතහැර ගියේම නැත. පසු කලෙක රැකියාවක් කරද්දී ගාෆීල්ඩ් සන්නාමය සහිත තවත් විවිධ විසිතුරු භාණ්ඩ මා සොයාගත්තත්, කාර්ය බහුල බව නිසා ඒ රූ චිත්‍රයට නඟන්නට නම් ඉඩ නොලැබිණි. මෙරටට පැමිණි පසු, මෙහි දිනපතා පුවත්පතක ගාෆීල්ඩ් චිත්‍ර කතා තීරුවක් පලවන බව සොයාගැනීම මගේ ගාෆීල්ඩ් චාරිකාවේ සුවිශේෂ අවස්ථාවක් විය. රැකියා ස්ථානයේදී පුවත්පත මා අත ඇත්නම් " she just needs a minute to read the paper, only the time it takes to read the Garfield strip!" යැයි මගේ කාර්යාල සගයන් මට ඔච්චම් කිරීම නිතර සිදුවිය.

ඉතින් දැන් තවත් වෙසකින් ගාෆීල්ඩ් මා සොයා පැමිණ ඇත. කෑම මේසය පුරාම පාට පැන්සල් විසිරුවාගෙන, දිව හපාගෙන, පුතා පොතක ඇති ගාෆීල්ඩ් අඳින්නට තැත් දරමින් සිටියි.

 “කෝ, මාත් ට්‍රයි කරන්න බලන්න” ඔහු අසලින් අසුන් ගත් මා කඩදාසියක් සහ පැන්සලක් අතට ගත්තෙමි. අවුරුදු විසිපහකටත් එපිට සිට දිව විත් මගේ පැන්සලෙන් බැස, හිස් කඩදාසිය මත වැතිරී සිනා පාන්නට ගාෆීල්ඩ් ට ගත වූයේ සුළු මොහොතකි!

සබඳකම්

The Affair

He had a way of looking at the clock
when he arrived,

while undressing. She never
looked at the clock,

knew he’d leave
after an hour or two

and his fetish
was a way of letting her understand

he’d be home
as usual, for dinner.

Still, this was safe,
they could go on for years —

wait, phone-call, visit.
Not enough, but it was something.

How little, she realised one day
when he sent her flowers,

remembering her birthday
and she cried

-Katherine Gallagher

දිනමිණ, වසත් සුළඟ 11/04/2017 

හිස් ඉඩ

'but music only exists because the pauses exist, and sentences only exist because the blank spaces exist. - Paulo Coelho

අකුරු එක එක අමුණා
ලියූ ළය බැඳි වදනක
හිස් ඉඩක නම් විය හැක
ඔබත් මා හමුවුණු තැන

ගීයක සියුම් කොටසක
හුස්ම තාලය දැවටුණු
නිහඬ ඉඩ නම් මෙයමයි
ඔබත් මා හිනැහුණු තැන

සුළඟත් නිසල දවසක
තුරු මුදුනතක හඳුනමි
බොහෝ දුර ඇති අහසට
පෙමින් බැඳි මුදු ඉවසුම

හිරු නිවී යන හවසක
හදවතේ උණුහුම් තැන
ගුලි ගැසෙන මතකය වෙමි
තුති ඔබෙන් ලද සතුටට!

-sketched in Paint

අවුරුදු ගණනක ජීවිතය

Having known war and peace
and loss and finding,
I drink my coffee and wait
for the sun to rise,
With kitchen swept, cat fed,
the day will quiet,
I taste my fifty years
here in the cup.

Outside the green birds come
for bread and water.
Their wings wait for the sun
to show their colours.
I'll show my colours too.
Though we've polluted
even this air I breathe
And spoiled green earth;
though, granted life or death,
death's what we're choosing,
and though these years we live
scar flesh and mind,

still, as the sun comes up
bearing my birthday,
having met time and love
I raise my cup -
dark, bitter, neutral, clean,
sober as the morning -
to all I've seen and known -
to this new sun.

- Judith Wright

දිනමිණ, වසත් සුළඟ- 04/04/2017 

Moment of Tangency | John Koenig

From the Dictionary of Obscure Sorrows by John Koenig

[The Dictionary of Obscure Sorrows is a compendium of invented words written by John Koenig. Each original definition aims to fill a hole in the language-to give a name to emotions we all might experience but don't yet have a word for.] 

Moment of Tangency- n. a glimpse of life as it might've been, had you made slightly different choices along the way

Transcript of Moment of Tangency, John Koenig

You and I have never met, many times before.

Our paths might have crossed once or twice online, or passing in the street, We might've lived in the same neighborhood all our lives, but against incredible odds, we just happened to miss each other.

It's a big world, after all.

Our days must be filled with these chance encounters, that for a million tiny reasons, never actually take place.

Accidental strangers, who just happened to miss their cue.

who share everything in common, except for time and place.

For years, their stories might've been happening in parallel, harmonizing from somewhere across the world, but neither has any idea that the other even exists.

Because if two lines are truly parallel, it means they'll never actually meet.

It's hard not to wonder where they are right now, veering away on a tangent, in some parallel universe, Hard not to glance at a stranger in a crowd, and imagine the life you might have shared, if things had been different, and feel a pang of missed connection as you carry on your separate ways, leaving nothing but an echo of something that might have been.

You never know how many things had to happen exactly right for you to meet the one you love, You never know how easily fate might have tipped you onto some other course, meeting some stranger, who would feel like a soulmate.

Maybe you'd still be telling your friends it was always meant to be, As if you knew all along that your paths would cross.

Or maybe you'd look back at your life and realize:

it was nothing personal-it's all just a coincidence.

You never know 

       ~ ~