කසාදයකින් දර්ශනයක්

Scene from a Marriage | Richard James Allen

You are my context
without you
I'm a picture
wandering out of its frame
a blotch of colours
a mess of sky

දිනමිණ වසත් සුළඟ 29.05.2018

පෙම් කවි ලියන්නෙක් නොවේ

Not a love poet | Rudy Francisco 

See I’m going to be honest, I’m not a love poet
But if I was to wake up tomorrow morning

and decide that I really wanted to write about love

I swear that my first poem…
It would be about you

You see, I’m not really a love poet
But if I was I’d write about how I see your face

in every cloud and your reflection in every window

You see I’ve written like a million poems

 hoping that somehow maybe someway

you’ll jump out of the page and be closer to me

If I was a love poet
I’d write about how you have the audacity to be beautiful
Even on days when everything around you is ugly

You see I’d write about your eyelashes

and how they are like violin strings

that play symphonies every time you blink

I know this sounds strange

but every now and then

I pray that God somehow turns you back in to one of my ribs...

Just so that I would never have to spend an entire day without you

දිනමිණ වසත් සුළඟ 15.05.2018

හෙණ!

'අපිට වද දිදී ඉන්නවා.. මැරිලා යන්නේවත් නැති හැටි!'

පොල් පටවපු ගානේ තිබුණු බස් එකේ හිටගෙනම නිදාගෙන හිටිය මාව ඇහැරුණේ කරන්ට් වැදිලා වගේ. ඔලුව හරවලා ඒ කතාවට සම්බන්ධ දෙන්නා ව බලාගන්න බැරි තරමට තෙරපිලා හිටියත් මේ ඇහෙන්නේ ගෑණු දෙන්නෙක් එකතුවෙලා කාටහරි ලුණු ඇඹුල් ඇතිව බනින බැනිල්ලක් බව ටික වෙලාවකින්ම මට තේරුණා. තමන් අකැමති අයට ඔහොම හෙණ ඉල්ලන්න ගෑණු උදවිය හරි හපන් බව මම දන්නවා. ඒත් මැරිලා යන්න කියලා හිතන එක! මගේ කකුල් දෙකේ ඉඳන් හිරියක් මතුවුණේ වරුවක් තිස්සේ බස් එකේ හිටගෙන හිටිය නිසාම නෙමෙයි කියලා මට තේරුණා.

මාලිකා තමයි පහේ පංතියේ හිටිය රැජින! සුදුයි, උසයි ලස්සනයි. එයාගේ අම්මායි තාත්තයි ඉස්කෝලෙම ගුරුවරු වුණු එක මාලිකා ට සෑහෙන්න බල පරාක්‍රමයක් දීලා තිබුණා. ඉස්කෝලේ හැම නාට්ටියේම ප්‍රධාන චරිතේ මාලිකා! අවුරුද්දෙම පන්ති නායිකාව මාලිකා!​ ​ඒත් මේ තේජසේ බැබලුණු මාලිකා ඇතුළේ කාටවත් නොපෙනෙන අඳුරු කෙනෙකුත් හිටියා කියලා දැනගෙන හිටියේ මම විතරයි.

මම වෙන පුංචි ඉස්කෝලෙක ඉඳන් ඒ ඉස්කෝලෙට ආවේ පහේ පන්තියේ දෙවෙනි වාරෙට. ඒ ආවෙත් රස්සාව නැතිවුණාට පස්සේ තාත්තා ඒ පැත්තේ කඩේක වැඩට ආව නිසා. පන්තියට ඇතුල් වුණු මුල්ම දවසේ 'මාලිකා, පොඩ්ඩක් චේතනාට උදවු කරන්න වැඩ අල්ලාගන්න' කියලා ටීචර් මගේ එහා පැත්තේ හිටිය ළමයාට කිව්වා. පන්තියේ දක්ෂම, ප්‍රසිද්ධම ළමයා මාලිකා කියලා තේරුම් යන්න මට වැඩි දවසක් ගියේ නැහැ. මුලදී මාලිකා මට සටහන් පොත් දුන්නා, නොතේරෙන දේවල් කියාදුන්නා. ‘අන්න එහෙමයි යාලුවන්ට උදවු කරන්න ඕන’ කියලා ටීචර් ගෙන් අහගෙන දිලිසුණා. ඒත් මතුපිටින් හොඳට හිටියාට ටික දවසකින් මාලිකා වෙනස් වෙන්න ගත්තා. හොඳට උල් කරපු පැන්සලක් අහක බලාගෙන ඉන්න මගේ කම්මුල ළඟින් තියලා මගේ නම අඬගහන එක, වැරදීමකින් වගේ තීන්ත පෑන මගේ සුදු ගවුමට ගසන එක, වගේ දේවල් වලට මුලදී මාත් මාලිකා එක්ක එකතුවෙලා හිනාවුනා. ඒත් ටික දවසකින් ඒවා හිනායන්නේ නැති තරමට දරුණු වුණා. දවසක් මාලිකා මම බලාගෙන ඉන්දැද්දීම මගේ දියසායම් චිත්‍රයකට එයාගේ වතුර බෝතලේ හැලුවා. මම පුස්තකාලෙන් ගත්ත පොතකින් පිටු දෙකක් ඉරුවා. මුලදී තුෂ්නිම්භූත වෙලා බලාගෙන හිටිය මම බැරිම තැන මේ නඩු ටීචර්ට කිව්වා. 'මේ අපේ මාලිකා? පිස්සු නැතිව ඉන්න ළමයෝ!' ඒක තමයි මට ටීචර්ගෙන් ලැබුණු උත්තරේ. ඒක අහලා මාලිකා කලින්ටත් වඩා දිලිසිලා ටීචර් එක්ක හිනාවුණා. ටීචර්ට හොරෙන් මට විරිත්තුවා. එදායින් පස්සේ මාලිකාගේ කුරිරු වැඩ හොඳටම වැඩි වුණා. දවස් කීපයක්ම එක දිගට මගේ කෑම පෙට්ටියෙන් කෑම අතුරුදහන් වුණා. මට බෝවෙන ලෙඩක් තියෙනවා කියලා එයා ළමයි අතරේ ආරංචියක් පතුරවලා මට සෙල්ලම් කරන්නවත් කෙනෙක් නැතිවුණා. එක්කෝ ගුරුවරුන්ට නොපෙනෙන්න ඒවා කරන්න තරම් දක්ෂකමක් එයාට තිබුණා. එහෙම නැත්නම් එයාට ඉස්කෝලේ තිබුණු තැන නිසා දැක්කත් ඒවා නොසලකා හැරුණා.

මාලිකා මගේ වතුර බෝතලේට වැලි දානවා මට අතටම අහුවුණු දවසක 'ඇයි ඔයා මට මෙහෙම දේවල් කරන්නේ?' කියලා මම ඇහුවා

'කොහොම දේවල් ද අනේ?' මාලිකා හිනාවෙලා ඇහුවේ බොහොම ලස්සනට.

එදා වෙන්න ඇති මම මාලිකාට සාප කරන්න ගත්තු පළවෙනි දවස. තාත්තගේ නැතිවුණ රස්සාවේ ලොක්කන්ට අම්මා සාප කරනවා අහගෙන ඉඳලා මට ඒක ටිකක් හුරුවෙලා තිබුණේ. මට කරන දේවල් වලට මාලිකාට මොනවා හරි වෙන්න ඕන කියලා මට හිතෙන්න ගත්තා. මුලින් මම පටන් ගත්තේ පොඩි දේවල් වලින්. ගණන් වලට මාලිකාට ලකුණු අඩුවෙන්න, වැස්සට අහුවෙන්න වගේ පටන් අරන් ටිකෙන් ටික එයාගේ අතක් පයක් කැඩෙන්න, ගේ ගිනිගන්න වගේ දේවල් හිතන්න තරම් මම දරුණු වුණා. මම මෙහෙම හිතුවා කියලා කිසිදෙයක් වෙනස් වුණේ නැහැ. ඒත් එයාට එකට එක කළා වගේ පොඩි සන්තෝසයක් මට දැනෙන්න ගත්තා.

හැබැයි පන්තියේ මිදුල අතුගාන්න ගිය වෙලාවක මාලිකා මාව පස් කණ්ඩියකින් තල්ලු කරලා මගේ කකුලක් උළුක්කු වුණාට පස්සේ තමයි මට එයා මැරුණා නම් හොඳයි කියලා හිතෙන්න ගත්තේ. එහෙම හිතුනාට පස්සේ ආපස්සට යන්න බැරි වගේ ගතියක් මට දැනෙන්න ගත්තා. 'ඔව් එයා මැරෙන්නම ඕන, නැතිව මේක කෙළවරක් වෙන්නේ නැහැ!' කකුල පෙන්නන්න දොස්තර ළඟ ඉන්දැද්දී මට තදේටම හිතෙන්න පටන් ගත්තා. කකුල බිම තියන්න බැරිව මට සති දෙකක් විතර ගෙදර ඉන්න වුණා. ඒ නිසා මට ඒ වාරේ වාර විභාගේත් පාඩු වුණා.

මම ආයෙත් ඉස්කෝලේ එද්දී ඉස්කෝලේ පුරාම සුදු කොඩි දාලා තිබුණා. අපේ පන්තියේ ටීචරුත් ළමයිනුත් හිටියේ බිරන්තට්ටුවෙලා වගේ. මගේ එහා පැත්තේ පුටුව හිස්.

'මොකද වුණේ? කෝ මාලිකා?’ මම සුමුදුගෙන් රහසින් ඇහුවේ පන්සිල් ගන්න වෙලාවේ.

'මැරිලා!' සුමුදු කිව්වේ ඇස් දෙක ලොකු කරලා.

එදාත් මට මේ වගේ කකුල් දෙකේ ඉඳන් හිරියක් දැනුණා. එදා දවසේ සිද්ද වෙච්ච වෙන මොනවාත් අදටත් මට මතක නැහැ.මාලිකා මැරිලා තිබුණේ හදිසියේ උණක් හැදිලා ඒක උත්සන්න වෙලා. ඒ ලෙඩේට හරි හේතුවක් හොයාගෙනවත් තිබුණේ නැතිලු. 'නිකම් සාපයක් වැදිලා වගේ!' කිය කියා මාලිකාගේ අම්මා ඇඬුවා කියලා ළමයි කතාවුණා.

දිනමිණ වසත් සුළඟ 22.05.2018


-photo pixabay

මතකයිද?

මව්බිම 15.05.2018-යං අතිරේකය 15 පිටුව

ප්‍රේමයේ ආලෝකය

Touched by an Angel | Maya Angelou

“We, unaccustomed to courage
exiles from delight
live coiled in shells of loneliness
until love leaves its high holy temple
and comes into our sight
to liberate us into life.

Love arrives
and in its train come ecstasies
old memories of pleasure
ancient histories of pain.
Yet if we are bold,
love strikes away the chains of fear
from our souls.

We are weaned from our timidity
In the flush of love's light
we dare be brave
And suddenly we see
that love costs all we are
and will ever be.
Yet it is only love
which sets us free.”

දිනමිණ වසත් සුළඟ 08. 05.2018

කැඩපතේ පළ වූ 'තෑගි'

කැඩපත- මැයි 2018. පිටු 20-21 

මවුවරුන්ගේ දිනයට කැඩපත සඟරාවේ පළවූ 'තෑගි'. ස්තූතියි කැඩපත!

මුල් ලිපිය- තෑගි

විභාගේ තමයි අපේ අභාගේ!

අප මේ වෙද්දී විභාග කීයක් නම් කර ඇත්දැයි මට මෑතකදී නිකමට වගේ සිතුනි. පාසැලේ මාසික පරීක්ෂණ, වාර විභාග, උසස් අධ්‍යාපන ආයතනවල විභාග, රැකියා සඳහා තෝරාගැනෙන විභාග ආදී එකී නොකී විභාග අටෝරාසියක්  මේ වෙද්දී අප පසුපස පැමිණ ඇත. සමත්- අසමත් තෝරන විභාග ආදියෙන් අසමත් වී, ලෝකයම එපා වී උන් යුග පසු කර පැමිණි අපි අදටත් යහතින් පසුවෙන අය වෙමු.  විභාග සඳහා අප ගාථා, චක්කර, සූත්‍ර කටපාඩම් කළ තරමට කිසිදෙයක් කටපාඩම් නොකරන අපේ දරුවන් දැක සියුම් ඉරිසියාවකින් පසුවන්නෝ වෙමු.

මට මේ කල්පනා පහළ වූයේ විභාගයක සමීක්ෂණ රාජකාරියක් අහම්බෙන් හිස මතට කඩා වැටුණු නිසා ය.  මතක ඇති කාලයක සිට විභාග ලියා ඇතුවා මිස මෙවැනි බලධාරී රාජකාරියක් කර නැති මට මේ හෙණය කඩා පාත් වූයේ කාර්යය භාර ගුරුවරියට හදිසි අවශ්‍යතාවයකට යන්නට වූ නිසා ය. පන්තියේ උන්නේ උසස් පෙළ සිසු සිසුවියන් නිසාත්, කාලය පැය දෙකක් තරම් නිසාත්, වැඩියත්ම වෙනත් විකල්පයක් නොතිබුණු නිසාත් අකමැත්තෙන් වුව මම ඒ වගකීම භාර ගත්තෙමි. අදාළ නීති රීති ආදිය දැනුම් දී ප්‍රශ්න පත්‍ර බෙදා දුන් පසු ළමුන් දෙස පැය දෙකක් පුරාවට බලා සිටිනු හැර මට අන් කළ හැකි දෙයක් නොවිණි. රචනා ප්‍රශ්න තුනකින් එකක් තෝරා ලිවීම එහි නියමිත කාර්යය විය.   පන්තියේ උන් පිරිමි ළමුන් කිහිප දෙනෙක් ඈනුම් අරිමින්, හිස් කසමින්, වටපිට බලමින් පසුවූ අතර මගෙන් රැවුමක් ලද පසු මහත් කම්මැලිකමින් පිළිතුරු ලියන්නට විය. එක් දැරිවියක් නම් ප්‍රශ්න පත්‍රය අතට ලැබුණු සැණෙන්, ප්‍රශ්න පෙළ කියවන්නට තත්පර කාලක්වත් වැය නොකර එක සීරුවට පිළිතුරු ලියන්නට විය. විභාගය පිළිබඳව ගැහැණු ළමුන්ගේ සහ පිරිමි ළමුන්ගේ උද්යෝග මට්ටම් අහසට පොලොව මෙන් වෙනස් බව සිතමින් මගේ සමීක්ෂණ කටයුතු ඇරඹුවෙමි . මෙසේ කාලය මරන්නට සිදු වූ අන් වේලාවලදී මෙන් ජංගම දුරකථනය දිගහැරගෙන අන්තර්ජාලයේ සැරිසරන්නට හෝ පොතක පිටු අතර අතරමං වන්නට මේ රාජකාරියේ ස්වභාවය නිසා අවස්ථාවක් මට නොවීය. ඉතින්, තද කම්මැලිකමකින් 'උඩ බලාගෙන' හිඳිනා අතරතුර මට මගේ පරණ විභාග වගතුග සිහිවිය.

මා උගත් කණිටු විදුහලෙන් මධ්‍ය මහා විදුහලට ඇතුළත් වීම සඳහා පැවැත්වුණු විභාගයට මා මුහුණ දුන්නේ ලංකාවට විත් වසරක් පමණ ගත වූ තැන ය. පහ වසරේදී ලංකාවේ පදිංචියට ආ මට ටික කලක් ගතවන තුරු සිංහල භාෂාවෙන් ලිවීමේ කටයුතු ගැටළු සහගත විය. ගෙදරදී කළ අභ්‍යාස නිසා කතා කිරීමත් කියවීමත් හොඳ මට්ටමක තිබුණු නමුත් ලිවීමේ දී දුෂ්කරතා ගෙන දුන්නේ උපමා- උපමේය, රූපක ආදී භාෂා භාවිතය ඇසුරෙන් ඉගෙනගන්නා දේ ය. ජීවිතයේ පළමු වරට මා විභාගයක් නිසා අසරණ වූයේ මේ ඇතුළත් වීමේ විභාග ප්‍රශ්න පත්‍රයේ යුගල පද හා රූඪි සම්පූර්ණ කිරීම සඳහා තිබුණු කොටසේදී ය. 'තක්කු- ____' 'කුළියක්- _____' ආදී වශයෙන් තිබුණු හිස් තැන් පිරවීම් දැක මා සැබවින්ම තක්කු මුක්කු විය. ඒ යෙදුම් හාවිත වනු මා ඒ වෙද්දී කිසි දිනෙක අසා තිබුණේ නැත! වෙන කළ හැකි දෙයක් නොවුණු තැන, පළමු වචනයේ තාලයට ගැලපෙන තාලයක් ඇති වචන අනුමාන කර ලියූ ඒ කොටසට නම් මට ලකුණු ලැබෙන්නට ඇත්තේ අවමයෙනි. මා 'නිර්මාණය කළ' යුගල පද දැක ඒ උත්තර පත්‍ර පරීක්ෂා කළ ගුරුවරුන් මහත් විනෝදයක් ලබන්නට ඇත. එහෙත් වාසනාවකට ඒ විභාගය යන්තම් සමත් වන්නට මා සෙසු ප්‍රශ්න වලට ලබාගත් ලකුණු ප්‍රමාණවත් වී තිබුණි.

පාසැල් කාලයේදී අපට මාසික පරීක්ෂණ එපා ම කළ දෙයක් විය. විෂයන් හත අටකට මාසික පරීක්ෂණ ලැබෙන විට ඒ සඳහා මාසයෙන් වැඩි කොටසක් ගත වී තිබුණි.  මා පසු කාලීනව උගත් බාලිකාවේදී අපට බුද්ධාගම ඉගැන්වූ ගුරුතුමියගේ මාසික පරීක්ෂණ වලින් නම් ගැලවිය හැකි මඟක් අපි සොයාගෙන සිටියෙමු.

"ළමයි ලෑස්ති වෙන්න මාසික පරීක්ෂණයට!" යැයි ගුරුතුමිය කී විට- "අද නෙමෙයි මිස් කිව්වේ ලබන සතියේ කියලානේ!' යැයි එක හඬින් කියන්නට අපි පුරුදු වී සිටියෙමු. වැඩකටයුතු වල පිළිවෙලත් සිහි කල්පනාවත් බොහෝ දුර්වල මේ ගුරුතුමිය 'ආ ඇත්තද? එහෙනම් ලබන සතියෙම කරමු!" යැයි කියා මාසික පරීක්ෂණය කල් දාන්නීය. නැවත ඊළඟ සතියේත් මේ ජවනිකාව ම රඟ දැක්වේ. මෙලෙස එක් මාසයක මාසික පරීක්ෂණයක් ඊළඟ මාසය දක්වා ඇද ගැනීම මහත් හපන්කමක් ලෙස අපි එකල සැලකුවෙමු. වාර විභාගවල තත්ත්වය මීට වඩා වෙනස් වූයේ ඒවායේ දින වකවානු අපගේ ඇඟිලි ගැහිලි වලින් පිටස්තර වූ නිසා ය. වාර විභාග සඳහා ඩෙස්ක් පේළි ඈත් කළ විට පන්ති නාමාවලියේ අග භාගයේ උන් ළමුන් බොහෝ විට වැටෙන්නේ කොරිඩෝවට ය. එකල 'W' අකුරෙන් යුත් වාසගමක් තිබුණු මා විභාග කාලයට කොරිඩෝවේ හිරිකඩට පින්නට හසුවන ස්ථිර පදිංචිකාරියක් විය. මීට අමතරව අසල්වැසි පන්ති දෙකක ගුරුවරියන් විභාගය සමීක්ෂණය කරන මුවාවෙන් කොරිඩෝවට වී ඕපාදූප හුවමාරු කරගන්නා විට ඊට නොමිලේම සවන් දෙන්නට අවස්ථාව 'කොරිඩෝවේ අපිට' ලැබිණි.

photo-Pixabay

උසස් පෙළ පන්තිවලදී අප ඉඳහිට වාර විභාග වලදී කොපි කරන්නට ගත්තේ වඩාත්ම එය චන්ඩිකමක් ලෙස සැලකුණු බැවිනි. ඩෙස්කුවේ කෙලවරින් උත්තර පත්‍රය එල්ලා වැටෙන්නට සලස්වා අසල්වැසියාට කොපි කරගන්නට ඉඩ දීම, බහුවරණ ප්‍රශ්න සඳහා පිළිතුරු අංක ගුරුවරියන්ට රහසින් ඇඟිලි ඇසුරෙන් විදහා දැක්වීම මෙලෙස අප කළ සිඟිති චන්ඩිකම් ය. එහෙත් ඒවා රජයේ විභාග දක්වා වර්ධනය කරගන්නට නම් අපි බියගුළු වූයෙමු. උසස්පෙළ තර්ක ශාස්ත්‍රය විෂය මට එකල ඉතා හොඳට පත්තියම් වී තිබිණි. (දැන් නම් ඒ කිසිම දෙයක් මතක නැති බව වෙනම කරුණකි!) මේ නිසා පංතියේ මිතුරියන්ට පාඩම් කොටස් පැහැදිලි කර දීමට මා ඉදිරිපත් වූයේ බලෙනි. වරක් වාර විභාගයක් ආසන්න කාලයකදී මම තර්ක ශාස්ත්‍රයේ 'කිඹුල් උභතෝකෝටිකය' නම් සංකල්පය කළු ලෑල්ලේ සටහන් අඳිමින්, ඉතා වෙහෙසවී මිතුරියන්ට පැහැදිලි කළෙමි.  ඒ වාරයේ වාර විභාගය සඳහා කිඹුල් උභතෝකෝටිකය 'ගෙඩිය පිටින්ම' ඇතුළත් වී තිබුණි. ප්‍රශ්න පත්‍රය අවසාන වූ පසු මා එක පිම්මේ ගොස් 'කිඹුල් ප්‍රශ්නේට ලිව්වාද.. ලිව්වාද?' යැයි මගේ මිතුරියන්ගෙන්  ඇසුවේ මගේ මහන්සියේ ප්‍රතිපල දැනගැනීමේ රිසියෙනි. 'ආ..ඒක උඹ කියලා දුන්නා මතක තිබ්බාට උත්තරේ මතක තිබ්බේ නැහැ බං.. ඒනිසා ඒ ප්‍රශ්නේ අතෑරියා!' යැයි ඔවුන් ගණනක් වත් නොමැතිව පැවසුවේ මගේ ඉගැන්වීමේ හැකියාව ගැන මට ඇතිවී තිබුණු ආඩම්බරය සුණු විසුණු කරමිනි.

උසස් පෙළ අවසන් ව විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යයනය ඇරඹෙන තෙක් ගතවූ කාලයේදී මා වරලත් ගණකාධිකරණ පාඨමාලාවක් හදාරන්නට ගත්තේ ඇයිදැයි මා හට අදටත් පැහැදිලි නැත. ඒ වෙද්දී ගණකාධිකරණය විෂය මට මහත් අප්‍රසන්න විෂයක් වී තිබුණි. උසස් පෙළ සඳහා අනිවාර්ය විෂයක් ලෙස පැවති එයින් මා සමත් වූවත් ඒ ගැන මගේ තිබූ නොමනාපය වෙනස් වූයේ නැත. එසේ තිබියදීත් ගණකාධිකරණ පාඨමාලාවක් හදාරන්නට මා යොමුවන්නට ඇත්තේ එය 'නිකම් ගෙදර ඉන්න එකේ' කළ යුතු දෙයක් ලෙස පොදු මතයක් පැවති නිසා විය යුතු ය. මෙම පාඨමාලාවේ පළමු සහ දෙවෙනි අදියර දෙක වැඩි මහන්සියක් නොවී සමත්වන්නට මට හැකි විය. එහෙත් තෙවෙනි අදියර සඳහා පන්ති පැවැත්වෙන කාලය වෙද්දී විශ්ව විද්‍යාලයේ අධ්‍යයන කටයුතුද ඇරඹී තිබිණි. සතියේ දින පහක් බෝඩිමේ ගත කර සති අන්තයේ දින දෙක ගෙදර නොගොස් 'චාටඩ් පන්ති' යන්නට සිදුවූ විට මට සසර කලකිරුණි. අකමැත්තෙන් ඉගෙනගත් නිසාදෝ කොහේදෝ ඒ අදියරේ ඉගැන්වූ කිසිම දෙයක් මගේ සිතේ රැඳුනේ නැත. විභාගය සමත් වන්නට අවශ්‍ය විෂය කරුණු කිසිවක් නොදැන මා ඒ විභාගය ලියන්නට ඇත්තේ කිසියම් ප්‍රතිහාර්යක් බලාපොරොත්තුවෙන් විය යුතු බව මට දැන් සිතේ. මෙහි ප්‍රතිපල ලැබුණේ මා බෝඩිමේ සිටි දිනක ය. මා ඉහලින්ම අසමත් වී තිබිණි. එය මා එක්තරා ආකාරයකට බලාපොරොත්තු වී උන් ප්‍රතිපලයක් වූවත් එය අසා මා හට දැනුණු කම්පනය මා බලාපොරොත්තු වූයේ නැත. ඒ කම්පනය දැනුණේ මා ජීවිතයේ පළමු වරට විභාගයක් අසමත් වීම නිසා විය යුතු ය. දින දෙක තුනක් විශ්ව විද්‍යාලයේ දේශන වලට යෑමෙන් වැළකුණු මා ඒ සම්පූර්ණ කාලයම බෝඩිමේ ඇඳට වී ගතකළ හැටි මට පැහැදිලිව මතක ය. මට දැනුණු හිතම හිස් වී ගිය බව එක්තරා ආකාරයක මානසික අවපාතයක ලක්ෂණයක් බව එදා මා දැන සිටියේ නැත. එය 'not the end of the world' වර්ගයේ සිදුවීමක් බව මට එකල නොවැටහුණේ ඇයිදැයි මට දැන් ඒ ගැන කල්පනා කරද්දී සිතාගත නොහැක. ඒ සිදුවීම මගේ තාර්කික සිතුවිලි අවුල් කළා සේ විය. මා ඒ අඳුරු තැනින් ගොඩ ආවේ, නොඑසේ නම් මා ඉන් ගොඩට ඇදගනු ලැබුවේ මගේ බෝඩිමේ මිතුරියන් විසිනි. ඒ විභාග ප්‍රතිපලයෙන් මගේ ජීවිතයේ කිසිම වැදගත් දෙයක් තීරණය නොවෙන බව පැහැදිලි කර දෙන්නටත්, ඒ බව මට ආදරයෙන්, යාප්පුවෙන් සහ 'තගෙන්' ඒත්තු ගන්වන්නට ඔවුහු සමත් වූහ.  කෙසේ නමුත් ඒ අප්‍රසන්න අත්දැකීමත් සමඟ මම  වරලත් ගණකාධිකරණය හැදෑරීමට නැවතීමේ තිත තැබූ අතර එය එදා මෙදා තුර මා ගත් ඉතා වැඩදායී තීරණයන්ගෙන් එකකි. විශ්ව විද්‍යාලයේ වසර හතරේදී ඇතිතරම් විභාග ලියා, උපාධිය ලබාගන්නා දින  'නැවත නම් කිසිම දවසක විභාගයක් නොකරමි' යැයි මා තරයේ ඉටා ගත්තේ ඒ වෙද්දී දිවා රෑ පාඩම් කිරීමෙන් හෙම්බත් ව උන් නිසා ය. එහෙත් එවැනි අධිෂ්ඨානවලට වැඩි ආයු නොමැති බව පෙන්වා දෙමින් ඉන් වසර පහලවක් ගතවූ පසුත් මා තව තව විභාග වලට පිළිතුරු දෙමින් පසුවුනෙමි!

මෙසේ මා අතීත සවාරියක් ගොස් එන තුරුත් මගේ විභාග සමීක්ෂණ රාජකාරිය හමාර වී තිබුණේ නැත. එක පිරිමි ළමයෙකු පිළිතුරු ලිවීම අහවර වී මේසයට හිස තබාගෙන තද නින්දේ සිටියේය. තව එකෙක් හිස් කඩදාසි නවමින් අහස්යානා තනමින් උන්නේ ය. එහෙත් පෙර කී දැරිය මගෙන් තව තවත් කඩදාසි ඉල්ලා ගනිමින් එක සීරුවට, පැහැදිලි රවුම් අකුරෙන් පිටු පුරවමින් සිටියා ය. ඇය තදබල 'බ්‍රයිට් කේස්' එකක් විය යුතු යැයි අනුමාන කළ මම ප්‍රශ්න පත්‍ර එකතු කරගත් පසු ඇගේ රචනාව කියවා බලන්නට ඉටා ගත්තෙමි. පැය දෙක අවසාන වූ විට, මට පිළිතුරු පත්‍ර දුන් පමාවෙන්, කූඩු කරගෙන සිටි සතුන් මෙන් නොඉවසිල්ලෙන් පන්තියම අතුරුදන් විය. නිවිසැනසිල්ලේ පිළිතුරු පත්‍ර ගොනු කරන අතරතුරේදී ඒවා උඩින් පල්ලෙන් කියවා බලන්නට මා අමතක කළේ නැත. මා පුදුමයට පත් කරමින්, කම්මැලිකමින් වචන කපමින් කොටමින් ලියූ පිරිමි ළමුන් සාර්ථක රචනා ලියා තිබුණි. සුළු ව්‍යාකරණ අඩුපාඩු හැරෙන්නට ඒවායේ කිව හැකි වරදක් නොවිණි. එහෙත් 'බ්‍රයිට්' දැරියගේ රචනය තනිකරම අච්චාරුවක් විය! ඇය ජේද බෙදා පැහැදිලි අකුරෙන් ලියා තිබුණේ මැක්කාගේ කතාවේ අලුත්ම වර්ෂන් එකකි. දී තිබුණු මාතෘකා තුනටම කිසිම අදාළ බවක් නොමැති මහා අන්ඩර දෙමළයක් ඇයගේ  පිළිතුරු පත්‍රයේ තිබිණි. ව්‍යාකරණ පමණක් නොව ඇගේ ලස්සන අකුරින් ලියූ වදන් වල අක්ෂර වින්‍යාසය ද ඉතා දුර්වල මට්ටමක පැවතිණි.  පිළිතුරු ලියන්නට ඈ පෙන්වූ උද්යෝගය පමණක් දකිමින් මා ඈ ඔසවා තබා තිබුණු ඉහල තැන ගැන මටම ලැජ්ජාවක් ඇතිවිය.

අප ද පෙර කලෙක විභාග වලදී ඇතැම් විට මේ ලෙසම මහත් උනන්දුවෙන් තනිකර අපබ්‍රංස ලියන්නට ඇති බවත්, ඇතැම් විට ආත්ම විස්වාසයක් රහිතව කුසීත කමින් සාර්ථක පිළිතුරු ලියන්නට ඇති බවත් සිතී මටම සිනා පහල විය.

ලියන්න උගෙනිමින්

Learning to Write | Gary Catalano


At sixty-five my grandfather
is learning to write his name
one hand flat
on the oilcloth covered table-
the other grappling


with a pen, guiding it
slowly over the paper.
He checks each
uncertain curve and stroke
against his master copy


The only fine work
his fingers know
is thinning young lettuces
with a bent flange
of tin or neatly


extricating ripe cues
from their imprisoning web
To this kind of work
he's a stranger. As I
monitor his progress


I run the blunt edge of a knife
over the cloth
and watch the marks
bite,
deepen


then vanish. His only hope
is that those painful signs
will be recognised as his
by all who can read.
When he's finished


he leans back
and admires the miracle,
pleased to see a new
late shoot
emerging from its seed


දිනමිණ වසත් සුළඟ 02.05.2018