Time doesn't bring relief | Edna St. Vincent Millay

ගෙවීයද්දී කාලය
ලැබේ යැයි සිත සැනසුම
මුසාවකි ඒ ඔවදන

ඇදහැලෙන මෝසම මැද...
ඔහු නැතිව වැළපේ සිත
උදම් රළ වියැකෙන විට
ඔහු යදී උමතු ව ගත

පැරණි හිම කැටි දියවේ
බෑවුමක, දුර කඳු මත
ගෙවුණු සෘතුවක තුරු පත්
දැවී අළු වෙයි මඟතොට
එහෙත් තවමත් බරැතිව
නොමැකී හදේ පෙර ලෙස
ගෙවුණු වසරක ප්‍රේමය

සිය දහස් තැන් ඇත තව
ඔහුගේ මතකය උතුරන
යනු බැරිව පය පැකිලෙන

ඔහු නොගිය යම් තැනකට
මහත් සතුටින් එළඹෙමි
“ඔහු ගැන මතක නැත මෙහි!”
සිත සහනයෙන් මුමුණමි
එහෙත් සසැලී නවතිමි
පැරදුණු සිතින් ලතවෙමි
අමතක කරනු රිසියෙන්
ඔහු ගැන සිතා ඇත යළි

කිසිදා නොසිටි තැනකට
සිතුවිල්ලක් ව ඔහු ආ හැටි!

-Edna St. Vincent Millay.
................................................................

Time does not bring relief; you all have lied
Who told me time would ease me of my pain!
I miss him in the weeping of the rain;
I want him at the shrinking of the tide;
The old snows melt from every mountain-side,
And last year’s leaves are smoke in every lane;
But last year’s bitter loving must remain
Heaped on my heart, and my old thoughts abide!
There are a hundred places where I fear
To go,—so with his memory they brim!
And entering with relief some quiet place
Where never fell his foot or shone his face
I say, “There is no memory of him here!”
And so stand stricken, so remembering him!

-Edna St. Vincent Millay.